Tokyo
MFC Üyesi
- Üyelik Tarihi
- 3 Haz 2020
- Konular
- 3,330
- Mesajlar
- 5,771
- MFC Puanı
- 72,650
Şizofren babası tarafından 'Cesaretli çocuk olsun' diye 6 yaşındayken Toroslar'a bırakıldı. 9 yıl boyunca dağlarda tek başına yaşadı, yaban hayatındaki hayvanları izleyip, onların yediği bitkileri yiyerek hayatta kaldı.
"6 yaşındayken bir gün babam beni köyümüzden 10 kilometre uzağa götürdü. ‘Oğlum sen bugün burada yatacaksın’ dedi. ‘Neden?’ dedim. ‘İleride cesaretli bir çocuk olacaksın’ dedi. ‘Bana canavarlar saldırmaz mı?’ dedim. 'Oğlum, insana insandan başka kimse zarar vermez' dedi sonra beni bırakıp gitti. Aklıma hiç korku gelmedi. Babamın söyledikleri aklıma geldi. Beyaz çiçekler gördüm, onları toplayacak olmanın sevinci vardı içimde.
Köydeyken dünyayı görebildiğim kadar sanıyordum. Dağlara geldiğimde dünyanın ne kadar büyük olduğunu fark ettim. Dağda geçirdiğim ilk gece de aklıma hiç korku gelmedi. Bir fare geldi, yanımdan gitti. Gece yağmur başlayınca yanımdaki bir naylonun altına girdim, öylece uyudum. Sabah olunca babam geldi, beni görünce sevindi. Sonra beni hep dağlara bıraktı. Bal arılarımız ve tavuklarımız vardı, sürekli ben onların yanında yaşadım.
Çocuklara yaklaştırmazdı beni, yaklaşınca da beni döverdi. Benim iki arkadaşım vardı, bir köpeğim bir de eşeğim. Onlarla birlikte geçirdim zamanımı.
Askere gidip geldikten sonra evlendim, bir de oğlum oldu. Sonra ben av yapmaktan soğudum. Eskiden paramız, pulumuz yoktu, et alamazdık. Ama artık dönem değişti, avlanmaya ihtiyaç kalmadı. O dönemde sulama havuzuna bir yılan girmiş. Oğlum fark etmiş, korkmuş, beni çağırdı. Öldürmek için gittiğimde, yılanın hayatta kalma çabasına şahit oldum. Sonra onu kurtarmaya karar verdim. Öldürmek için yanımda getirdiğim sopayla yılanı kurtardım. Yuttuğu suyu çıkardım. Yılan kendine geldi ve doğaya döndü. O an düşündüm. O kadar av yapıp, hayvanları öldürdüm. Bir yılanın hayatını kurtarmak kadar zevkli değildi. Doğada avdan daha zevkli yapılacak şeyler var."
Konya’nın Taşkent ilçesine bağlı Balcılar Mahallesi’nde yaşayan 46 yaşındaki Hasan Hüseyin Kahriman
"6 yaşındayken bir gün babam beni köyümüzden 10 kilometre uzağa götürdü. ‘Oğlum sen bugün burada yatacaksın’ dedi. ‘Neden?’ dedim. ‘İleride cesaretli bir çocuk olacaksın’ dedi. ‘Bana canavarlar saldırmaz mı?’ dedim. 'Oğlum, insana insandan başka kimse zarar vermez' dedi sonra beni bırakıp gitti. Aklıma hiç korku gelmedi. Babamın söyledikleri aklıma geldi. Beyaz çiçekler gördüm, onları toplayacak olmanın sevinci vardı içimde.
Köydeyken dünyayı görebildiğim kadar sanıyordum. Dağlara geldiğimde dünyanın ne kadar büyük olduğunu fark ettim. Dağda geçirdiğim ilk gece de aklıma hiç korku gelmedi. Bir fare geldi, yanımdan gitti. Gece yağmur başlayınca yanımdaki bir naylonun altına girdim, öylece uyudum. Sabah olunca babam geldi, beni görünce sevindi. Sonra beni hep dağlara bıraktı. Bal arılarımız ve tavuklarımız vardı, sürekli ben onların yanında yaşadım.
Çocuklara yaklaştırmazdı beni, yaklaşınca da beni döverdi. Benim iki arkadaşım vardı, bir köpeğim bir de eşeğim. Onlarla birlikte geçirdim zamanımı.
Askere gidip geldikten sonra evlendim, bir de oğlum oldu. Sonra ben av yapmaktan soğudum. Eskiden paramız, pulumuz yoktu, et alamazdık. Ama artık dönem değişti, avlanmaya ihtiyaç kalmadı. O dönemde sulama havuzuna bir yılan girmiş. Oğlum fark etmiş, korkmuş, beni çağırdı. Öldürmek için gittiğimde, yılanın hayatta kalma çabasına şahit oldum. Sonra onu kurtarmaya karar verdim. Öldürmek için yanımda getirdiğim sopayla yılanı kurtardım. Yuttuğu suyu çıkardım. Yılan kendine geldi ve doğaya döndü. O an düşündüm. O kadar av yapıp, hayvanları öldürdüm. Bir yılanın hayatını kurtarmak kadar zevkli değildi. Doğada avdan daha zevkli yapılacak şeyler var."
Konya’nın Taşkent ilçesine bağlı Balcılar Mahallesi’nde yaşayan 46 yaşındaki Hasan Hüseyin Kahriman
