Yaşlı adam, bir sokakta ağır ağır yürüyor, ara sıra dinlenerek tekrar ilerliyordu. Bu yol gençlik yıllarında tamamen düzdü, öyle hatırlıyordu. Fakat son yıllar içinde her ne olmuşsa, gitgide meyilli bir hâl almıştı.
Adamcağız, biraz sonra aniden durdu. Gözleri bir tarafa takılmıştı. Yedi-sekiz yaşlarında bir kız çocuğu, tekerlekli bir iskemlenin arkasında, onu itmek için uğraşıp duruyordu. Hem de bayır yukarı
İhtiyara göre, iskemlenin boş olması gerekiyordu. Ama yakına gidince şaşkına döndü. İskemlede felçli bir adam oturuyordu ve boş gözlerle sağa sola bakınıyordu.
Yaşlı adam, meraka kapılmıştı. Bu yüzden de küçük kızla konuşmaya başladı.
İskemlede oturan, kızın babasından başka biri değildi. Sık sık olduğu gibi, annesiyle birlikte onu gezdirirlerken, kadıncağız her nedense bir anda fenalaşmış, aceleyle ilerideki eczaneye koşmuştu. Babası da elbette ki ona kalmıştı. Yaşlı adam, kızın hâlâ iskemleyi ittiğini görünce:
-Benim melek yavrum, diye tebessüm etti. Senin gücün ona yetmez.
Küçük kız:
-Bunu ben de biliyorum, diye atıldı. Ama babam için bir şeyler yapmalıyım.
-Peki, dedi yaşlı adam. Mademki biliyorsun, o zaman itme.
Küçük kız, sözlerini tekrarlayarak:
-Babam için bir şey yapmam gerekir, dedi. Onun iskemlesini itemesem de geriye doğru kaymasını engellerim ya.