Abdülhak Şinasi Hisar (İstanbul, 14 Mart 1887 - 3 Mayıs 1963)
Çocukluğu, Rumelihisarı, Büyükada ve Çamlıcada geçti. 1898de Galatasaray Lisesine girdi; 1905te Fransaya kaçtı. Pariste École Libre des Sciences Politiquese devam etti. II. Meşrutiyetin ilânından (1908) sonra Türkiyeye döndü. Fransız ve Alman şirketlerinde, Osmanlı Bankasında, Reji İdaresinde, 1931den sonra ise Ankaraya yerleşerek Dışişleri Bakanlığında çalıştı. 1948de İstanbula döndü; Ayaspaşada Boğazı gören bir apartmana yerleşti. Bir süre Türk Yurdu dergisinin genel yayın müdürlüğünü üstlendi (1954-57). Cihangirdeki evinde beyin kanamasından öldü. Edebiyata, Mütareke yıllarında Dergâh ve Yarın dergilerindeki şiir, kitap tanıtma ve eleştiri yazılarıyla başladı. 1921den itibaren İleri ve Medeniyet gazetelerindeki yazılarıyla tanındı; Ağaç, Varlık, Ülkü ve Türk Yurdu dergileri ile Milliyet, Hâkimiyet-i Milliye ve Dünya gazetelerinde yazdı. Cumhuriyet dönemi yazarı olmasına rağmen dil ve üslup açısından Meşrutiyet kuşağına bağlı kalan Hisarın bütün yapıtları esas olarak hatıraya dayalıdır. Romanlarında Maurice Barrés, Anatole France ve Marcel Proust gibi yazarların edebiyat anlayışlarını benimsemiştir. 1942 CHP Hikâye ve Roman Mükâfatında üçüncülük alan Fahim Bey ve Biz, Almancaya çevrildi (Unser Guter Fahim Bey, Çev.: Friedrich Von Rummel, 1956). Sermet Sami Uysal (Varlık Yayınları, 1961) ve Necmettin Türinayın (M.E.B., 1993) Abdülhak Şinasi Hisar adlı birer kitabı vardır. Ölümünden sonra Abdülhak Şinasi Hisar: Seçmeler (Haz.: S. İleri, YKY, 1992), Geçmiş Zaman Edipleri (Haz.: T. Yıldırım, Selis, 2005) ve Kelime Kavgası: Edebiyata ve Romana Dair (Selis, 2005) adlı üç kitabı daha çıkmıştır.
Eserleri
Fahim Bey ve Biz (1941; 1942 CHP Hikaye ve Roman Ödülü üçüncülüğü) Çamlıcadaki Eniştemiz (1944)
Ali Nizami Beyin Alafrangalığı ve Şeyhliği (1952)
Boğaziçi Yalıları (1954)
Geçmiş Zaman Köşkleri (1956)
Yahya Kemale veda (1959)
Ahmet Haşim (1963)
İstanbul ve Pierre Loti
Çocukluğu, Rumelihisarı, Büyükada ve Çamlıcada geçti. 1898de Galatasaray Lisesine girdi; 1905te Fransaya kaçtı. Pariste École Libre des Sciences Politiquese devam etti. II. Meşrutiyetin ilânından (1908) sonra Türkiyeye döndü. Fransız ve Alman şirketlerinde, Osmanlı Bankasında, Reji İdaresinde, 1931den sonra ise Ankaraya yerleşerek Dışişleri Bakanlığında çalıştı. 1948de İstanbula döndü; Ayaspaşada Boğazı gören bir apartmana yerleşti. Bir süre Türk Yurdu dergisinin genel yayın müdürlüğünü üstlendi (1954-57). Cihangirdeki evinde beyin kanamasından öldü. Edebiyata, Mütareke yıllarında Dergâh ve Yarın dergilerindeki şiir, kitap tanıtma ve eleştiri yazılarıyla başladı. 1921den itibaren İleri ve Medeniyet gazetelerindeki yazılarıyla tanındı; Ağaç, Varlık, Ülkü ve Türk Yurdu dergileri ile Milliyet, Hâkimiyet-i Milliye ve Dünya gazetelerinde yazdı. Cumhuriyet dönemi yazarı olmasına rağmen dil ve üslup açısından Meşrutiyet kuşağına bağlı kalan Hisarın bütün yapıtları esas olarak hatıraya dayalıdır. Romanlarında Maurice Barrés, Anatole France ve Marcel Proust gibi yazarların edebiyat anlayışlarını benimsemiştir. 1942 CHP Hikâye ve Roman Mükâfatında üçüncülük alan Fahim Bey ve Biz, Almancaya çevrildi (Unser Guter Fahim Bey, Çev.: Friedrich Von Rummel, 1956). Sermet Sami Uysal (Varlık Yayınları, 1961) ve Necmettin Türinayın (M.E.B., 1993) Abdülhak Şinasi Hisar adlı birer kitabı vardır. Ölümünden sonra Abdülhak Şinasi Hisar: Seçmeler (Haz.: S. İleri, YKY, 1992), Geçmiş Zaman Edipleri (Haz.: T. Yıldırım, Selis, 2005) ve Kelime Kavgası: Edebiyata ve Romana Dair (Selis, 2005) adlı üç kitabı daha çıkmıştır.
Eserleri
Fahim Bey ve Biz (1941; 1942 CHP Hikaye ve Roman Ödülü üçüncülüğü) Çamlıcadaki Eniştemiz (1944)
Ali Nizami Beyin Alafrangalığı ve Şeyhliği (1952)
Boğaziçi Yalıları (1954)
Geçmiş Zaman Köşkleri (1956)
Yahya Kemale veda (1959)
Ahmet Haşim (1963)
İstanbul ve Pierre Loti