Tahtakale Yangını
Ben Hamza oğlu Mustafa, Muhafız Alayı İkinci Tabur Üçüncü Bölükte 1929 yılında askerlik görevimi yapıyordum. O sene Ankarada çok büyük bir yangın oldu. Tahtakale yangını. Bu yangınla o zamanki Ankaranın büyük bir kısmı yanmış yüzlerce kişi evsiz kalmıştı.
Bu yangın kısmen söndürülmüş, kısmen de devam ederken hem emniyet açısından hem de her hangi bir yağma olmasın diye yangın yerini askeri birlikler 8-10 metre ara ile çepeçevre emniyete almıştı. İçeriye de kimsenin sokulmaması için kesin emir verilmişti.
Aynı günün gecesi, sabaha karşı şimdiki Numune hastanesi istikametinden, arkasında birkaç atlı ile birisi geldi. Ben uzaktan onları fark ettim.
Onlara doğru, Yangın yerine yaklaşmak yasak, yaklaşmayın! diye bağırdım. Onlar hiç aldırış etmeden bize doğru ilerleyince süngülü tüfeğimi çıkarıp tekrar bağırdım. Yaklaşmayın yasaktır! O zaman öndeki atlı, Peki, peki evladım. deyip atını Abidin Paşa tarafına yöneltip gittiler.
O sırada yanımdaki er bana bağırdı, Ne yaptın hemşehrim. Gelen Gazi Paşa idi, baksana dedi. Ben de yandan bakınca Atayı karanlıkta tanıdım. Fakat olan olmuştu. O zaman gazeteler az, televizyon zaten yok. Bizler de Gazi Paşayı duyuyoruz, ama nereden tanıyalım? Hele karanlıkta tanımamız mümkün değildi.
Beni bir korkudur aldı. Kendi kendime, Ulan yarın bizi kurşuna dizerler. diye düşünerek elim ayağı titriyordu. Nöbetim bittikten sonra koğuşa gidip yattım. Fakat sabaha kadar uyuyamadım. Yanımdaki arkadaşlar da önlerine gelene olayı anlatıyorlardı. Saklamam inkar etmem mümkün değildi.
Öğleye doğru, Seni teğmen çağırıyor dediler. Teğmene gittim. Gittim ama ben değil, ölüm gitti.
Yanına gidince komutan, Sen miydin hamam önündeki iki-dört nöbetçisi? diye sordu. Evet bendim komutanım dedim. Seni binbaşı çağırıyor, bekle gideceğiz dedi. Bekledim. Birlikte binbaşının yanına gittik. Fakat bende renk uçmuş, elim ayağım titriyordu. Düşüp bayılacaktım.
Binbaşının huzuruna çıktık. Binbaşı da aynı şeyi sordu. Hamamın yanındaki iki-dört nöbetçisi sen miydin? dedi. Evet komutanım bendim dedim. Fakat baktım binbaşı öyle sinirli minirli değil, hatta güler yüzlü idi.
Ulan dedi, Akşam Gazi Paşa atla yangın yerini gezmeye gelmiş sen süngü takıp Paşayı yangın yerine sokmamışsın doğru mu?
Vallahi tanımadım komutanım. Gece karanlıkta yüzünü bile görmedim. Tanısam bırakmaz mıydım? dedim.
Aferin. Bu davranışın Gazi Paşanın çok hoşuna gitmiş, seni mükafatlandırıyor, on günde izin vereceğiz, git köyünde gez dedi.
Gidip vezneden 5 lirayı alıp on gün de izinle köyüme gidip bir güzel dinlendim.
Muhafız Alayı ikinci Tabur, Üçüncü Bölükten Er, Hamza oğlu Mustafadan...
Ben Hamza oğlu Mustafa, Muhafız Alayı İkinci Tabur Üçüncü Bölükte 1929 yılında askerlik görevimi yapıyordum. O sene Ankarada çok büyük bir yangın oldu. Tahtakale yangını. Bu yangınla o zamanki Ankaranın büyük bir kısmı yanmış yüzlerce kişi evsiz kalmıştı.
Bu yangın kısmen söndürülmüş, kısmen de devam ederken hem emniyet açısından hem de her hangi bir yağma olmasın diye yangın yerini askeri birlikler 8-10 metre ara ile çepeçevre emniyete almıştı. İçeriye de kimsenin sokulmaması için kesin emir verilmişti.
Aynı günün gecesi, sabaha karşı şimdiki Numune hastanesi istikametinden, arkasında birkaç atlı ile birisi geldi. Ben uzaktan onları fark ettim.
Onlara doğru, Yangın yerine yaklaşmak yasak, yaklaşmayın! diye bağırdım. Onlar hiç aldırış etmeden bize doğru ilerleyince süngülü tüfeğimi çıkarıp tekrar bağırdım. Yaklaşmayın yasaktır! O zaman öndeki atlı, Peki, peki evladım. deyip atını Abidin Paşa tarafına yöneltip gittiler.
O sırada yanımdaki er bana bağırdı, Ne yaptın hemşehrim. Gelen Gazi Paşa idi, baksana dedi. Ben de yandan bakınca Atayı karanlıkta tanıdım. Fakat olan olmuştu. O zaman gazeteler az, televizyon zaten yok. Bizler de Gazi Paşayı duyuyoruz, ama nereden tanıyalım? Hele karanlıkta tanımamız mümkün değildi.
Beni bir korkudur aldı. Kendi kendime, Ulan yarın bizi kurşuna dizerler. diye düşünerek elim ayağı titriyordu. Nöbetim bittikten sonra koğuşa gidip yattım. Fakat sabaha kadar uyuyamadım. Yanımdaki arkadaşlar da önlerine gelene olayı anlatıyorlardı. Saklamam inkar etmem mümkün değildi.
Öğleye doğru, Seni teğmen çağırıyor dediler. Teğmene gittim. Gittim ama ben değil, ölüm gitti.
Yanına gidince komutan, Sen miydin hamam önündeki iki-dört nöbetçisi? diye sordu. Evet bendim komutanım dedim. Seni binbaşı çağırıyor, bekle gideceğiz dedi. Bekledim. Birlikte binbaşının yanına gittik. Fakat bende renk uçmuş, elim ayağım titriyordu. Düşüp bayılacaktım.
Binbaşının huzuruna çıktık. Binbaşı da aynı şeyi sordu. Hamamın yanındaki iki-dört nöbetçisi sen miydin? dedi. Evet komutanım bendim dedim. Fakat baktım binbaşı öyle sinirli minirli değil, hatta güler yüzlü idi.
Ulan dedi, Akşam Gazi Paşa atla yangın yerini gezmeye gelmiş sen süngü takıp Paşayı yangın yerine sokmamışsın doğru mu?
Vallahi tanımadım komutanım. Gece karanlıkta yüzünü bile görmedim. Tanısam bırakmaz mıydım? dedim.
Aferin. Bu davranışın Gazi Paşanın çok hoşuna gitmiş, seni mükafatlandırıyor, on günde izin vereceğiz, git köyünde gez dedi.
Gidip vezneden 5 lirayı alıp on gün de izinle köyüme gidip bir güzel dinlendim.
Muhafız Alayı ikinci Tabur, Üçüncü Bölükten Er, Hamza oğlu Mustafadan...