Bir Ayakkabı Hikâyesi

Yıl 1956.
Bu satırların yazarı İlkokul’a yeni başlamış.
11 Mayıs 1956 gecesini bitirmiş ve 12 Mayıs 1956 Cumartesi gününe uyanmıştım sabahın erken saatlerinde.
Gözlerimi açtığımda yastığımın üzerindeki bir çift naylon ayakkabıya bakıyordum.
Bir gün önce yani arife günü babam almıştı o ayakkabıları bana.
Beyazdılar…
Kenarlarında açılıp kapanan tokaları vardı.
Benim yaşımdaki insanların büyük bölümünün, çocukluklarında giydikleri cinsten ayakkabılardı işte…
Babam, annem ve ben bir de ablam birlikte gitmiştik o ayakkabıları almaya.
Üçü de Allah’ın rahmetine kavuşmuş bu insanlarla birlikte ayağıma göre olanı almıştık…
Arife günü giymeyecek bayram günü giyecektim ayakkabıları.
O gün akşam nasıl olmuş, gece kaç saat uyumuştum bilmiyorum.
Bildiğim tek şey uyandığımda ayakkabılar yastığımın üzerindeydi.
Oysa akşam yatarken yatağıma yoktular yastığın üzerinde.
Annem anlatmıştı; saban namazına kalktığında koymuş ayakkabıları oraya…
Ayakkabılarımı giymiş ablamla el ele tutuşmuş öyle gitmiştim hısım akrabayla bayramlaşmaya…
Peki, annem ve babam ablama bayramlık ne almışlardı.
Ayakkabılarımın heyecanı ve sevincimden unutmuştum sormaya…
Aradan yıllar geçti.
Bugün bile hatırlıyorum o ilk bayram hediyemi.
Ayakkabılarımı.
Giyip sokağa çıktığımda sanki yürümüyor uçuyordum.
Kuşların kanatları varsa, insanların da ayakları var ya…
Ya bugün?
Naylon ayakkabı bile yok.
O yaştaki çocuklar bile artık akıllı telefonlarla oynuyorlar?
Olsa da naylon ayakkabıya bakacak kaç tane çocuk var ki???

ismail BAŞARAN