ᗰüᑭTEᒪᗩ

SIRTINI DÖNMÜŞ EVLER SOKAĞI

vazgeçmek ne kadar sürer, bilmiyorum.
başvurumu yaptım vazgeçişe;
uzun bir dilekçe ve ekinde kış mevsimi.

anlatmayı bıraktım
sözcük aramıyorum
tutkunun uçurumlarında dolaşıyorum
zafer’le karşılaştım oralarda yeni bir yıkımdan geliyordu
“sen de kimsin” diye sordu
“normal bir ölüyüm ben” dedim

ama dünyanın ortasında leke gibi durmak
ah, işte bu canımı çok yakıyor
kitap okuyunca geçiyor geçici olarak
üstüne iki bira içiyorum
iki hayal kolumdan tutup eve götürüyor beni
biraz daha uzuyor geçiciliğin ömrü

sonra tekrar başlıyor sokaklardaki yanlışlık
görünmez yağmurlar, soğuk yürekler.
neyse ki üstüme kalın bir köy giymiştim
içime ise kalın hisler ve üzülmeme garantisi


emekliliğine beş yıl kalan bir sözcük
göz altı ve haber-alınamayış garantili
elleri cebinde vitrinlere baka baka yürüyor sınıf ayrımına
saçak altında bir çay ocağına giriyor
çayını yudumlarken dalıyor:

(Gülcan geçiyor caddeden yüzünde ayrıntılar bulutu
parayla tutulmuş bir serseri
Gülcan’a musallat oluyor fırlıyor yerinden
derin-anlam garantili sözcük
tam da her yer kurtarış mavisi
tam da Gülcan’ın hayretler içinde dönüp bakışı)


birden dürtüyor onu çaycının elindeki gerçeklik:
abi bu yalnızlığı nereye koycez?
ücretsiz bir park yeri bulup oraya bırakıyorum
kurtarış sahnesini hepsinin
silahı var ötekileri yok etmek için
kim bir hayali bozuyorsa hepsinin
silahlarını yüzlerinde taşıyorlar
hep aynı sorudur üzerime doğrultulan:
sen kimsin? sen kimsin? sen kimsin?
normal bir ötekiyim ben diyorum
yıkıntılar tanığı ayaklarımla
nereye gitsem peşimden geliyor
“her şey normalmiş gibi davranmak”
her şey normalmiş gibi davranmak
utanç verici ve anlıyorum ki;
vazgeçiş de bana karşı boş değilmiş

Bu dünya soğuyacak,
yıldızların arasında bir yıldız,
hem de en ufacıklarından,
mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,
yani bu koskocaman dünyamız.
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
hatta bir buz yığını yahut ölü bir bulut gibi de değil,
boş bir ceviz gibi yuvarlanacak
zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
duyulacak mahzunluğu şimdiden.

Böylesine sevilecek bu dünya
“Yaşadım” diyebilmen için…


-Nâzım Hikmet Ran