Hayatlarımızda kademe kademe inişler çıkışlar yaşanabiliyor. Türkiye'nin bu gün ki durumunu buna benzetiyorum. Şu an moraller buzuk, kafalar karışık, beynimizde ki halatlar gerilmiş ve neler olduğu konusunda artan tereddütlerimizle ciddi hassas bir dönemin içinden geçmekteyiz.
Biraz zamana ihtiyacımız var belkide, artan terör olayları karşısında sağduyulu davranmaya ve hafife alınmayacak oranda morale ihtiyacımız var şu sıralar.
Askerimizin, devletimizin, yetkililerimizin ve tüm vatandaşlarımızın, dahası ülkemizin içinde bulunduğu kanıksanmayacak illegal hal ve anarşizim durumundan refaha, barışa, kardeşliğe tekrar kavuşmamız için her bir bireye sorumluluk düştüğünün buradan altını çizmekte fayda görüyorum.
Her gün gelen şehit haberleri karşısında motivasyonumuz yerle bir olabilir. Çünkü şehit düşen evlatlarımız yüreğimize derin bir acı koymaktadır. İnsanlığımızın kabul etmeyeceği tarifsiz bir acı bu. Arkasından da bilmem kaç terörist etkisiz hale getirildi haberleri de aslında tuzu biberi oluyor.
Bu en çok medyanın ekmeğine yağ sürmektedir. Sanki bir maç oynanıyor gibi trajik rakamlar üzerinden hesap yapılıyor. Bizden bu kadar, onlardan bu kadar.
Pazar günü 16 asker şehit, pazartesi 75 terörist öldürüldü. Rakamlar hayli kabarık. Medya rakamlar üzerinden manşetlerini süslerken bizler de halk olarak bilincimizi biraz daha tüketiyoruz.
Salı 13 polis şehit, çarşamba günü bilmem şu kadar terörist vuruldu.
Her 16 şehit Türk askerine karşılık 75 terörist. Görüyor musunuz günlerimizin özeti ne denli içler acısı!
Oysa bu sonuçlardan çıkarmamız gereken daha vahim bir detay var. Ortadoğu ve islam coğrafyasında "kardeşi kardeşe kırdırma" operasyonu yapıldığını gözümüzden kaçırmamak gerekiyor. Aynı rakamları 4 yıldan beri Güney komşumuz Suriye'de çok duyar olduk. Esatın birlikleri bu kadar ÖSSO öldürdü, muhalifler Afrin'de bu kadar, Halep'de kanlı çatışma sonucu 400 kişi, bomba patladı 80 derken işin içine bir de IŞID canavarı dahil oldu ve rakamlar hayli kabarık gelmeye başladı.
Ve bu rakamlarla tanımlananlar hepsi insandı. Birer ailesi, sevdikleri, umutları, hayalleri vardı.
Afganistan'da, Irak'ta Rakamlar pervasızca ön plandaydı bir zamanlar. ABD birlikleri çekilirken hatrı sayılı bir rakam kalabalığı bıraktı ardından. Bir de bu gün yaşanan mülteci dramı... Koca Akdeniz mülteci mezarlığına döndü. Rakamları artık hiç bir yerimize sığdıramıyoruz. 300/500 kişinin öldüğünü duymak sıradan gelmeye başladı nerdeyse. Körü körüne birileri tarafından başlatılan kardeş kavgasının çok talihsiz sonuçlarıdır bu gün itibariyle karşımıza çıkan.
Şimdi sormak istiyorum.
Sizce nereye kadar sürdüreceğiz bu bu kanlı oyunu, bir tarihi yada takvimi var mı? Rakamların bir standartı belli mi? Her taraftan ne kadar insanın daha hayatlarını kaybetmesi gerekiyor? 35 yıldır süren bu avantajsız çatışmanın bir ismi dahi yokken, neden birileri gelip bizim coğrafyamızda Kürt, Türk, Alevi, Sünni diyerek kardeşi kardeşe kırdırıyor? Basın bize rakamları servis etmekten asla bıkmaz, onların işidir, ne var ki bu kadar askerimize karşılık bir kaç yüz terörist haberi duymanın bir mantığı da kalmadı.
Buna kim, hangi aile, hangi anne, hangi baba hangi eş, hangi evlat, hangi yürek, hangi vicdan dayanabilir?
Öyleyse bu kanlı oyuna başka bir pencereden bakmanın zamanı. Şartlar ve imkanlarımızı zorlayarak kafalarımızda klişeleşmiş şablonu değiştirmek önemlidir. Şu parti, bu parti meselesi zihniyetinden çıkarak milli bir dava olarak görmeliyiz. Bulunduğumuz ortadoğu gibi önemli petrol kaynaklarının yer aldığı coğrafyada sahneye konmuş bir iç savaş operasyonudur bunun adı. Ortadoğu böylelikle yeniden dizayne edilecek ve barındırdığı her ülkeye bedel ödettiriyorlar. Kimler oldukları çok önemlidir. Kürt Türk meselesi olarak bakmak hem çok geç, hemde artık çok yanlış, PKK'nın güdümünde olduğu ülkeler ile Türkiye'nin meşru müdafaa savaşının içindeyiz.
Oysa PKK'ya karşı çatışmaya giren askerlerimizden Türklerde var, kürtlerde. Aynı karavanadan yemek yiyor, alt üst ranzalarda yatıyor, sırtlarını birbirine siper ederek aynı nöbet noktasında nöbet tutuyorlar. Arkadaşlıktan öte kanka oluyorlar. Kürt Mehmet de polislik yapıyor, Türk Mehmet de. Türk Mehmet'e de Mehmetçik diyoruz, Kürt Mehmet'e de.
Bir şehidin evinde Kürtçe ağıtlar yakılırken diğer şehidin evinde Türkçe ağlaşılıyor.
Her şehidin acısını herkes hissediyor, herkes üzülüyor. Giden bu toprakların birer parçası, birer canı. Ateş düştüğü yeri yakmakla kalmadığı gibi bir de ciğerlerimizi tutuşturuyor.
Bunları göz önünde bulundurarak artık uyanık olma vakti. Bu arka planda ki düşmanlarımıza arzu ettikleri fırsatı elllerine vermemeliyiz. Oynanan büyük oyunu en temelinden bozmanın zamanı. Birlik beraberlik içinde hep beraber yapacağız bunu. Farkındaysanız terörist Türk Kürt ayrımı yapmadan katlediyor. Aldığı üst akıl emir böyle. Amacı ülkemizi bir bataklığa, iç savaşa doğru sürüklemek. Demek ki bütün kürtlere PKK yaftalaması yapmak bize yakışmayan bir davranış olur. Lice'de, Diyadin'de, Silvan, Yüksekova'da vatanına, bayrağına, misaki milli sınırlarına yürekten bağlı insanların olmadığını mı düşünüyorsunuz.
Hayır!
Bir Balıkesir'de ki vatandaş kadar bir Kulp'lu vatandaşımız da bu ülkenin birlik, dirliğine hassas bağlarla bağlı. Kocaelinde ki neyse Varto'da ki de aynı. Kayseri'de ki vatan kavramı Şırnak'ta da geçerlidir. Bayrağa duyulan saygı sevgi Çakırsöğüt ile Şişli arası fark etmiyor. Herkes bu ülkenin huzurunu canı gönülden ister.
Öyleyse şimdi daha da kenetlenmeliyiz. Öcümüzü doğudan gelip batıya giden otobüslerin önünü keserek camlarını kırıp dökerek değil, ekmek parası uğruna memleketini bırakıp gelmiş zavallı mevsimlik işçileri yuhlayarak yada Kürt kökenli vatandaşı sokak ortasında linç etmek çaresizliği ile değil, ağıza alınmayacak küfürler hakaretleri Kürtlere sarfederek hiç değil, onların (PKK) asıl istediklerini vermemekle başaracağız. Şehit haberleri arttıkça teröre tepkimizi göstermek için sokağa taştığımızda birbirimize öfkelenmeden zarar vermeden, gücümüzü tek yumrukla göstermeliyiz.
Oysa öfke kontrolsüz güçtür ve tehlikelidir. Nerede duracağı pek belli olmaz.
Bu öfkeyi dindirerek sonuca gitmeliyiz.
Bu da iktidar ve muhalefetiyle siyasilerin görevi. Ancak kapıda ki düşman böylelikle püskürtülebilir. Sağlam, yıkılmaz bir iradeyi ortaya koyarak!
Gösteriyor ki çok uzakta değil, yakındır o günler. Barış yine gelecek, Hep deniliyordu; Dağdan inin ovada siyaset yapın. Haklarınızı silahla değil hukuki yollarla arayın.
Çözüm süreci bu iyi niyetlerle başladı.
Ve biz hayal kurmaya başladık; o hayalimiz mutlaka yine gerçekleşecektir.
Silah ve top sesleriyle inleyen o dağlarda çocuk sesleri tekrar duyulacak, çobanlar türkülerini, koyunların kuzuların, keçilerin seslerini işiteceğiz. Köyler dolup taşacak, Mutki dağlarına akın akın turist dökülecek. Bir Eruh sabahında barış aydınlıklarla inecek toprağa. Yayvan ekmek kokusu bir yerden gelip burnumuzun direklerini sızlatacak yine. OHAL bir daha kırılgan çiçeklerin yurtlarına uğramayacak, JİTEM beyaz toros arabalarla zamansız adam kaldırmayacak gece yarıları, asit kuyuları unutulacak, kontr-gerilla ve gerilla kelimeleri tarihin tozlu raflarında erirken; kardeşlik türkülerini hep beraber bir ağızdan söyleyeceğiz yine.
Göreceksiniz!
Ama bunun için önce biz değişeceğiz. Birbirimizi incitmeden, Türkler kürtlere saldırmadan, Kürtler Türklere düşmanlık kin beslemeden... Toplumsal bir varlık olmanın yolunu kendi insanlığımızla açacağız önce.
Hep beraber.
Yoksa barış ertelenir, heba, çok yazık olur!
Biraz zamana ihtiyacımız var belkide, artan terör olayları karşısında sağduyulu davranmaya ve hafife alınmayacak oranda morale ihtiyacımız var şu sıralar.
Askerimizin, devletimizin, yetkililerimizin ve tüm vatandaşlarımızın, dahası ülkemizin içinde bulunduğu kanıksanmayacak illegal hal ve anarşizim durumundan refaha, barışa, kardeşliğe tekrar kavuşmamız için her bir bireye sorumluluk düştüğünün buradan altını çizmekte fayda görüyorum.
Her gün gelen şehit haberleri karşısında motivasyonumuz yerle bir olabilir. Çünkü şehit düşen evlatlarımız yüreğimize derin bir acı koymaktadır. İnsanlığımızın kabul etmeyeceği tarifsiz bir acı bu. Arkasından da bilmem kaç terörist etkisiz hale getirildi haberleri de aslında tuzu biberi oluyor.
Bu en çok medyanın ekmeğine yağ sürmektedir. Sanki bir maç oynanıyor gibi trajik rakamlar üzerinden hesap yapılıyor. Bizden bu kadar, onlardan bu kadar.
Pazar günü 16 asker şehit, pazartesi 75 terörist öldürüldü. Rakamlar hayli kabarık. Medya rakamlar üzerinden manşetlerini süslerken bizler de halk olarak bilincimizi biraz daha tüketiyoruz.
Salı 13 polis şehit, çarşamba günü bilmem şu kadar terörist vuruldu.
Her 16 şehit Türk askerine karşılık 75 terörist. Görüyor musunuz günlerimizin özeti ne denli içler acısı!
Oysa bu sonuçlardan çıkarmamız gereken daha vahim bir detay var. Ortadoğu ve islam coğrafyasında "kardeşi kardeşe kırdırma" operasyonu yapıldığını gözümüzden kaçırmamak gerekiyor. Aynı rakamları 4 yıldan beri Güney komşumuz Suriye'de çok duyar olduk. Esatın birlikleri bu kadar ÖSSO öldürdü, muhalifler Afrin'de bu kadar, Halep'de kanlı çatışma sonucu 400 kişi, bomba patladı 80 derken işin içine bir de IŞID canavarı dahil oldu ve rakamlar hayli kabarık gelmeye başladı.
Ve bu rakamlarla tanımlananlar hepsi insandı. Birer ailesi, sevdikleri, umutları, hayalleri vardı.
Afganistan'da, Irak'ta Rakamlar pervasızca ön plandaydı bir zamanlar. ABD birlikleri çekilirken hatrı sayılı bir rakam kalabalığı bıraktı ardından. Bir de bu gün yaşanan mülteci dramı... Koca Akdeniz mülteci mezarlığına döndü. Rakamları artık hiç bir yerimize sığdıramıyoruz. 300/500 kişinin öldüğünü duymak sıradan gelmeye başladı nerdeyse. Körü körüne birileri tarafından başlatılan kardeş kavgasının çok talihsiz sonuçlarıdır bu gün itibariyle karşımıza çıkan.
Şimdi sormak istiyorum.
Sizce nereye kadar sürdüreceğiz bu bu kanlı oyunu, bir tarihi yada takvimi var mı? Rakamların bir standartı belli mi? Her taraftan ne kadar insanın daha hayatlarını kaybetmesi gerekiyor? 35 yıldır süren bu avantajsız çatışmanın bir ismi dahi yokken, neden birileri gelip bizim coğrafyamızda Kürt, Türk, Alevi, Sünni diyerek kardeşi kardeşe kırdırıyor? Basın bize rakamları servis etmekten asla bıkmaz, onların işidir, ne var ki bu kadar askerimize karşılık bir kaç yüz terörist haberi duymanın bir mantığı da kalmadı.
Buna kim, hangi aile, hangi anne, hangi baba hangi eş, hangi evlat, hangi yürek, hangi vicdan dayanabilir?
Öyleyse bu kanlı oyuna başka bir pencereden bakmanın zamanı. Şartlar ve imkanlarımızı zorlayarak kafalarımızda klişeleşmiş şablonu değiştirmek önemlidir. Şu parti, bu parti meselesi zihniyetinden çıkarak milli bir dava olarak görmeliyiz. Bulunduğumuz ortadoğu gibi önemli petrol kaynaklarının yer aldığı coğrafyada sahneye konmuş bir iç savaş operasyonudur bunun adı. Ortadoğu böylelikle yeniden dizayne edilecek ve barındırdığı her ülkeye bedel ödettiriyorlar. Kimler oldukları çok önemlidir. Kürt Türk meselesi olarak bakmak hem çok geç, hemde artık çok yanlış, PKK'nın güdümünde olduğu ülkeler ile Türkiye'nin meşru müdafaa savaşının içindeyiz.
Oysa PKK'ya karşı çatışmaya giren askerlerimizden Türklerde var, kürtlerde. Aynı karavanadan yemek yiyor, alt üst ranzalarda yatıyor, sırtlarını birbirine siper ederek aynı nöbet noktasında nöbet tutuyorlar. Arkadaşlıktan öte kanka oluyorlar. Kürt Mehmet de polislik yapıyor, Türk Mehmet de. Türk Mehmet'e de Mehmetçik diyoruz, Kürt Mehmet'e de.
Bir şehidin evinde Kürtçe ağıtlar yakılırken diğer şehidin evinde Türkçe ağlaşılıyor.
Her şehidin acısını herkes hissediyor, herkes üzülüyor. Giden bu toprakların birer parçası, birer canı. Ateş düştüğü yeri yakmakla kalmadığı gibi bir de ciğerlerimizi tutuşturuyor.
Bunları göz önünde bulundurarak artık uyanık olma vakti. Bu arka planda ki düşmanlarımıza arzu ettikleri fırsatı elllerine vermemeliyiz. Oynanan büyük oyunu en temelinden bozmanın zamanı. Birlik beraberlik içinde hep beraber yapacağız bunu. Farkındaysanız terörist Türk Kürt ayrımı yapmadan katlediyor. Aldığı üst akıl emir böyle. Amacı ülkemizi bir bataklığa, iç savaşa doğru sürüklemek. Demek ki bütün kürtlere PKK yaftalaması yapmak bize yakışmayan bir davranış olur. Lice'de, Diyadin'de, Silvan, Yüksekova'da vatanına, bayrağına, misaki milli sınırlarına yürekten bağlı insanların olmadığını mı düşünüyorsunuz.
Hayır!
Bir Balıkesir'de ki vatandaş kadar bir Kulp'lu vatandaşımız da bu ülkenin birlik, dirliğine hassas bağlarla bağlı. Kocaelinde ki neyse Varto'da ki de aynı. Kayseri'de ki vatan kavramı Şırnak'ta da geçerlidir. Bayrağa duyulan saygı sevgi Çakırsöğüt ile Şişli arası fark etmiyor. Herkes bu ülkenin huzurunu canı gönülden ister.
Öyleyse şimdi daha da kenetlenmeliyiz. Öcümüzü doğudan gelip batıya giden otobüslerin önünü keserek camlarını kırıp dökerek değil, ekmek parası uğruna memleketini bırakıp gelmiş zavallı mevsimlik işçileri yuhlayarak yada Kürt kökenli vatandaşı sokak ortasında linç etmek çaresizliği ile değil, ağıza alınmayacak küfürler hakaretleri Kürtlere sarfederek hiç değil, onların (PKK) asıl istediklerini vermemekle başaracağız. Şehit haberleri arttıkça teröre tepkimizi göstermek için sokağa taştığımızda birbirimize öfkelenmeden zarar vermeden, gücümüzü tek yumrukla göstermeliyiz.
Oysa öfke kontrolsüz güçtür ve tehlikelidir. Nerede duracağı pek belli olmaz.
Bu öfkeyi dindirerek sonuca gitmeliyiz.
Bu da iktidar ve muhalefetiyle siyasilerin görevi. Ancak kapıda ki düşman böylelikle püskürtülebilir. Sağlam, yıkılmaz bir iradeyi ortaya koyarak!
Gösteriyor ki çok uzakta değil, yakındır o günler. Barış yine gelecek, Hep deniliyordu; Dağdan inin ovada siyaset yapın. Haklarınızı silahla değil hukuki yollarla arayın.
Çözüm süreci bu iyi niyetlerle başladı.
Ve biz hayal kurmaya başladık; o hayalimiz mutlaka yine gerçekleşecektir.
Silah ve top sesleriyle inleyen o dağlarda çocuk sesleri tekrar duyulacak, çobanlar türkülerini, koyunların kuzuların, keçilerin seslerini işiteceğiz. Köyler dolup taşacak, Mutki dağlarına akın akın turist dökülecek. Bir Eruh sabahında barış aydınlıklarla inecek toprağa. Yayvan ekmek kokusu bir yerden gelip burnumuzun direklerini sızlatacak yine. OHAL bir daha kırılgan çiçeklerin yurtlarına uğramayacak, JİTEM beyaz toros arabalarla zamansız adam kaldırmayacak gece yarıları, asit kuyuları unutulacak, kontr-gerilla ve gerilla kelimeleri tarihin tozlu raflarında erirken; kardeşlik türkülerini hep beraber bir ağızdan söyleyeceğiz yine.
Göreceksiniz!
Ama bunun için önce biz değişeceğiz. Birbirimizi incitmeden, Türkler kürtlere saldırmadan, Kürtler Türklere düşmanlık kin beslemeden... Toplumsal bir varlık olmanın yolunu kendi insanlığımızla açacağız önce.
Hep beraber.
Yoksa barış ertelenir, heba, çok yazık olur!
