
Sabırla açmalarını beklediğim güllerim var benim
Gönül bahçemize beraber ektiğimiz güller
Varlığın onlara umut oluyor
Dünyanın en güzel bahçesiydi yuvaları
Şimdi artık sensizliğin kışında donuyorlar
Sıcacık bir gülümsemene hasretler
Solmaya yüz tutmuş hüzün güllerim var benim
Kırmızıdan sarıya dönüşen güller
Bir yudum su vermeni bekliyorlar.
Her gün durmadan çağırıyorlar seni
Nasıl olurda duymazsın seslerini
Hadi gel, sonsuza dek yaşatalım onları
CALLISTO