Hz. Ebû Bekir

ay parçasının çıkmasına mâni olmuştu.







Kavminden Peygamber gelecek





Sabahleyin heyecanla uyanan Hz. Ebû Bekir

rü’yâsını anlattı. O da dedi ki:







- Bu rü’yâ karışık rü’yâlardan biridir. Bunun ta’bîri yapılamaz.







Fakat bu söz O’nu tatmin etmemişti. Devamlı bu rü’yânın ta’bîrini düşünüyordu.







Bir zaman sonra ticâret maksadıyla gittiği yerde

râhip Bahîra’ya rü’yâsını anlattı. Rü’yâ Bahîra’nın çok dikkatini çekti. Bunun için Hz. Ebû Bekir’e sordu:







- Sen nerelisin?







- Kureyş’tenim.







- Tamam. Şimdi rü’yânı ta’bîr edeyim. Mekke’de

vefâtından sonra da Halîfesi olacaksın!..







Hz. Ebû Bekir ne yapacağını şaşırmış hâldeyken

râhip Bahîra sözlerine şöyle devam etti:







- Şimdi sen hemen memleketine dön! O’na ulaş! O’na vahiy gelmeye başladığında

git herkesten önce O’na îmân et!







Hz. Ebû Bekir bu ta’bîri kimseye anlatmadı. Peygamber efendimiz

peygamberliğini teblîğe başlayınca sordu:



- Peygamberlerin

peygamber olduklarına dâir delîlleri vardır. Senin delîlin nedir?







Peygamber efendimiz buyurdu ki:







- Peygamberliğime delîl

seni Allahü teâlâya ve Resûlüne îmân etmeğe da’vet ederim.







Bunun üzerine

kelime-i şehâdet getirerek Müslüman oldu. Zaten bir gece önce şöyle düşünmüştü:







Aklıma yatmıyor





“Baba ve dedelerimizin seçtiği din

ne yapmamı isterse ona göre hareket ederim.”







Resûlullah efendimiz de

“Sözleşmeden birleştik” dediler.







Hz. Ebû Bekir

hemen yakın arkadaşları hatırına geldi:







- Yâ Resûlallah

diyerek arkadaşlarına koştu.







Arkadaşlarım dediği

ileride Eshâb-ı kirâmın ileri gelenlerinden ve Cennetle müjdelenenlerden olacak kimselerdi.







Gelin îmân edin





Hz. Ebû Bekir

müşrikler tarafına dönerek seslendi:







- Bütün kâinâtın yaratıcısı olan Allahü teâlâyı bırakıp

Allaha ve O’nun resûlü Muhammed aleyhisselâma îmân edin!







Bunun üzerine müşrikler

kendisini baygın bir hâlde evine götürdüler.







Hz. Ebû Bekir

ağzından çıkan ilk kelâm şu oldu:







- Resûlullah

O ne hâldedir? O’na birşey oldu mu?







Annesi Ümmülhayr sevinç içinde dedi ki:







- Yavrum

yiyip içmek ister misin?







- Anneciğim

ne de birşey içerim.







- Evlâdım

kendine gel. Sonra O’nun durumunu öğrenirsin.







- Hayır anne!.. Sen Ümm-i Cemil’e git ve de ki: Oğlum Ebû Bekir

senden Resûlullahı soruyor. Acaba ne hâldedir?







Annesi de îmân etti





Annesi hemen gidip

Ümm-i Cemil’e durumu anlattı.







Daha sonra

Resûlullaha sarıldı. Artık bütün ağrılarını unutmuştu. Peygamber efendimize dedi ki:







- Yâ Resûlallah! Bu benim annem Selmâ’dır. Ona duâ etmenizi istiyorum. O da hidâyete kavuşsun!







Peygamber efendimiz duâ buyurdu. Böylece annesi de

îmân ile şereflendi ve ilk Müslümanlardan oldu.







Resûlullah efendimiz Mi’râca çıktıktan sonra

alay etmeye başladılar. Müslüman olmaya niyetli olanlar da vazgeçtiler.







Müşrikler

bu defa bir koz yakaladık” diyerek Hz. Ebû Bekir’e gidip sordular:







- Ey Ebâ Bekr! Sen çok defa Kudüs’e gidip geldin. İyi bilirsin. Mekke’den Kudüs’e gidip gelmek

ne kadar zaman sürer?







- İyi biliyorum. Bir aydan fazla.





Mi'râcınız mübârek olsun!





Kâfirler bu söze sevindi. “Akıllı

saygı gösterdiler.







Hz. Ebû Bekir

Resûlullahın mübârek adını işitince;







- Eğer O söyledi ise

deyip içeri girdi.







Kâfirler neye uğradıklarını anlıyamadı. Önlerine bakıp gidiyorlar ve bir taraftan da diyorlardı ki:







- Vay canına

Muhammed ne yaman büyücü imiş. Ebû Bekir’e de sihir yapmış.







Hz. Ebû Bekir hemen giyinip

yüksek sesle dedi ki:







- Yâ Resûlallah! Mi’râcınız mübârek olsun! Allahü teâlâya sonsuz şükürler ederim ki

rûhları çeken tatlı sözlerini işitmekle ni’metlendirdi. Yâ Resûlallah! Senin her sözün doğrudur. İnandım. Canım sana fedâ olsun!







Böylece Hz. Ebû Bekir

bir kat daha yükseldi.



Beraber hicret ederiz





Mekke’de müşriklerin

Resûl-i ekrem buyurdu ki:







- Sabreyle. Ümîdim odur ki; Allahü teâlâ bana da izin verir. Beraber hicret ederiz.







- Anam-babam sana fedâ olsun yâ Resûlallah! Böyle ihtimâl var mıdır?







- Evet vardır.







Peygamber efendimizin bu cevapları

ihtiyârlar ve müşriklerin hapse attığı mü’minler kalmıştı.







Diğer taraftan Medîneli Müslümanlar

misâfir ettiler. Aralarında kuvvetli bir birlik meydana geldi.







Resûlullah efendimiz

Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Hz. Ebû Bekir’e buyurdu ki:







- Hicret etmeme izin verildi.







Hz. Ebû Bekr-i Sıddîk heyecanla sordu:







- Mübârek ayağınızın tozuna yüzümü süreyim yâ Resûlallah! Ben de beraber miyim?







Efendimiz cevap verdiler:







- Evet...





Anam-babam fedâ olsun





Hz. Ebû Bekir sevincinden ağladı. Gözyaşları arasında dedi ki:







- Anam-babam sana fedâ olsun yâ Resûlallah! Develer hazır. Hangisini murâd ederseniz

onu kabûl buyurunuz.







- Benim olmayan deveye binmem. Ancak bedeliyle alırım.







Bu kesin emir karşısında mecbur kalan Hz. Ebû Bekir

devenin bedelini söyledi.







Hz. Ebû Bekir

yol göstermesi için ücretle tuttu ve develeri üç gün sonra Sevr dağındaki mağaraya getirmesini emretti.







Safer ayının 27’si perşembe günü

niçin böyle yaptığını sorunca dedi ki:







- Etraftan gelecek bir tehlikeyi önlemek için. Eğer bir zarar gelirse önce bana gelsin. Canım yüksek zâtınıza fedâ olsun yâ Resûlallah!







- Yâ Ebâ Bekr! Başıma gelecek bir musîbetin

senin başına gelmiş olmasını ister misin?







- Evet yâ Resûlallah! Seni hak dinle

benim başıma gelmesini isterim.







Mağara kapısı önüne geldiklerinde

Hz. Ebû Bekir dedi ki:







- Allah için yâ Resûlallah

bir elem değmesin.







Ayağını yılan soktu





Sonra içeri girip

Resûlullahı içeri da’vet eyledi.







Peygamber efendimiz içeri girdi ve mübârek başını Hz. Ebû Bekir’in kucağına koyup uyudu. O zaman

hiç hareket etmedi. Fakat gözyaşı Resûlullahın mübârek yüzüne damlayınca buyurdu ki:







- Ne oldu yâ Ebâ Bekr?







- Ayağım ile kapattığım delikten

bir yılan ayağımı soktu.







Resûlullah efendimiz

şifâ buldu.







Resûlullah efendimiz ve Ebû Bekr-i Sıddîk içerde iken

iz takip ederek mağaranın önüne geldiler. Mağaranın ağzının bir örümcek tarafından örüldüğünü ve iki güvercinin de yuva yaptığını gördüler. İz sürücü Kürz bin Alkama dedi ki:







- İşte burada iz kesildi.







Müşrikler dediler ki:







- Eğer

Muhammed doğmadan önce örmüştür.







İçeri bakmadan geri döndüler







Müşrikler kapı önünde münâkaşa ederken

içeride Hz. Ebû Bekir endişeye kapıldı. Kâinâtın sultânı efendimiz buyurdu ki:







- Yâ Ebâ Bekir! Üzülme! Şüphesiz Allahü teâlâ bizimledir. (Kalbi

Zikrin Başlangıcı)







Müşrikler içeri bakmadan geri döndüler.







Mağarada üç gece kalıp

Müslümanların Hicrî şemsî sene başlangıcı oldu.







Hz. Ebû Bekir

canını fedâ etmeye hazır hâlde yanında beklerdi.







Bedir savaşında bir ara

Peygamber efendimiz elinden tutup buyurdu:







- Yanımdan ayrılma yâ Ebâ Bekr! Bedenime ve kalbime gelen her sıkıntı

senin mübârek yüzünü görmekle hafifliyor. Seninle kalbim kuvvetleniyor.







Peygamber efendimiz

Hz. Ebû Bekir’i ağlarken görünce buyurdu ki:







- Yâ Ebâ Bekir

senden daha bereketli olanı yoktur.





Hz. Ebû Bekir'in îmânı





Hz. Ebû Bekir

lüzûmsuz hiçbir şey konuşmamak için mübârek ağzına taş koyardı. Mecbûr kalmadıkça aslâ dünya kelâmı konuşmazdı. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:







(Ebû Bekir’in îmânı

Ebû Bekir’in îmânı ağır gelir.)







Peygamber efendimizin ilk halîfesi ve peygamberlerden sonra insanların en üstünü olmak fazîleti

hep önde olmuştur.







Hadîd sûresinde meâlen buyuruldu ki:







(Mekke-i mükerremenin fethinden önce

fetihten sonra malını dağıtan ve cihâd edenden daha büyük derece vardır. Allahü teâlâ hepsine Cenneti va’detti.)







Bu âyet-i kerîmenin

Hz. Ebû Bekir’in fazîletini ve derecesinin yüksekliğini gösterdiğini âlimlerimiz söz birliği ile bildirmişlerdir.







Tevbe sûresinde de

Allahü teâlânın râzı olduğu bildirilmiştir.







Tebük gazâsında

malının yarısını alıp getirdi. Sonra Hz. Ebû Bekir de malını getirip teslîm etti. Peygamber efendimiz sordu:







- Yâ Ömer

evine ne kadar mal bıraktın?







- Yâ Resûlallah

bu kadar da eve bıraktım.







Allah ve Resulünü bıraktım







Sonra Hz. Ebû Bekir’e dönüp sordu:







- Yâ Ebâ Bekr

sen evine ne bıraktın?







- Yâ Resûlallah

evime birşey bırakmadım. Tamamını buraya getirdim. Onlara Allah ve Resûlünü bıraktım.







Resûlullah efendimiz Hz. Ömer’e dönerek buyurdu ki:







- İkinizin arasındaki fark

cevaplarınız arasındaki fark kadardır.







Hz. Ebû Bekir’in

Eshâb-ı kirâmın aklı başından gitti. Mescidde ağlaşmaya başladılar. Hiç kimsenin inanası gelmiyordu.







Hele Hz. Ömer tamamen kendinden geçmiş bir hâlde idi. Peygamber efendimizin mübârek yüzüne bakıp diyordu ki:







- Resûlullah bayılmış

fakat baygınlığı çok ağır.







Ölüm sözünü ağzına almadığı gibi

kimsenin de söylemesini istemiyordu. Dışarı çıkıp dedi ki:







- Kim “Resûlullah öldü” derse

kılıcımla boynunu vururum!







Resûlullah da vefât edecektir





Hz. Ebû Bekir ile Hz. Abbâs’ın Eshâb-ı kirâm arasında bir ağırlığı vardı. Eshâb-ı kirâmı ancak bunlar teskin edebilirdi. Bunun için beraber mescide gittiler. Hz. Ebû Bekir buyurdu ki:



- Ey insanlar! Resûlullahın

“Ben vefât etmiyeceğim” dediğini içinizde duyan var mı?







- Hayır

böyle bir söz duymadık.







Sonra Hz. Ömer’e dönüp sordu:







- Yâ Ömer

bu husûsta sen birşey duydun mu?







- Hayır duymadım.







Sonra Eshâb-ı kirâma dönüp buyurdu ki:







- Hiç kimse

defin işlerini tamamlayalım.







Sonra

Hz. Abbâs da buna benzer konuşmalar yaptı. Böylece Eshâb-ı kirâmın aklı başlarına geldi.







Sevgili Peygamberimiz bir gün Eshâb-ı kirâm ile sohbet ederken

“Şehîdliğin fazîletlerini” anlatıyorlardı. Şehîdlerin şefâ’ati hakkında buyurdu ki:







- Kıyâmet gününde şehîdler

akrabâları ve dostlarından 70 bin kişiye şefâ’at ederler.





Gazânız mübârek olsun





Bu sözleri işiten Hz. Nevfel

şehîd olmak için duâ istedi. Resûlullah efendimiz de duâ ettiler.







Bir müddet sonra

arzûsuna kavuştu.







Peygamber efendimiz ve Eshâbı

çocukları ve yaşlı annesi vardı.







Yaşlı annesi

yoluna devam etti.







Hz. Nevfel’in annesi

arkayı işâret etti.







Yaşlı kadın daha sonra

Hz. Ömer’e ve Hz. Osman’a rastladı. Onlara da oğlunun durumunu sordu. Onlar da cevap veremeyip Resûlullahın yaptığı gibi arkayı işâret ettiler.







En son gelen Hz. Ebû Bekir idi. Kadıncağız büyük bir ümitle sevgili Peygamberimizin azîz arkadaşına yaklaşarak aynı şeyleri sordu.







Hz. Ebû Bekir kendi kendine düşündü:







“Yâ Rabbî! Ne kadar zor bir durumdayım. Eğer doğruyu söylersem bu gariplerin yüreği daha fazla yanmasın Allahım!”







Yâ Allah!.. Yâ Nevfel!..







Daha sonra

bütün kalbiyle:







- Yâ Allah!.. Yâ Nevfel!.. diye bağırdı.







İşte o sırada

yıldırım hızıyla yanlarına yetişerek dedi ki:







- Buyur yâ Sıddîk

beni mi çağırdın?







Bu atlı

Hz. Nevfel’den başkası değildi.







Sonra

Peygamber efendimize şunları söyledi:







- Yâ Resûlallah! Hak teâlânın selâmı var. “Eğer Peygamberin mağara arkadaşı Sıddîk

câhiliyye devrinde bile yalan söylememiştir” buyurdu.







Bu hâdiseden sonra

“Yemâme” cenginde tekrar şehîdlik şerbetini içti.