Mecidiyeköy ve çevresinde ilk yerleşim, Osmanlı padişahı Abdülmecit'in döneminde (1839-1861) başladı. Muhacirlere bugünkü Mecidiyeköy'de toprak verilmesi üzerine. Dolayısıyla Mecidiyeköy'ün adı da Abdülmecid'den gelir. Bu ilk iskan sırasında, bölgenin dutluk olduğu, buraya özellikle dut yemek için gelindiği anlatılır.
1950'lere kadar bu bölge (Mecidiyeköy, Esentepe, Zincirlikuyu, Levent) Mecidiyeköy'deki küçük bir köy yerleşimi dışında bomboş kırlardan ibaretti.
Derler ki Sait Faik de "Menekşeli Vadi" adlı hikâyesinde, bu kırsal yörede yaşayan insanları anlatır.
1930'larda Büyükdere Caddesi'nin güneydoğu tarafında eski İETT garajı ve daha kuzeyde, likör fabrikasından başka önemli bir yapı yoktu. Zincirlikuyu Mezarlığı da, buralar zaten şehir dışı olduğu için kurulmuştur.
Mecidiyeköy dutluğunun ellili yıllara kadar varlığını sürdürdüğü biliniyor.
Bizim gördüğümüz, yetmişli yıllarda da burada sahipsiz dut ağaçları vardı. Çevrede oturan Romanlar, bu sahipsiz dutları sallayarak semt pazarlarında, mahalle aralarında satarlardı. Ne zamana kadar? İstanbul Emniyet Müdürlüğü merkez binası buraya yapılıncaya dek.
Günümüzde de, Mecidiyeköy sokaklarını dolaşırken aralarda boynu bükük kalmış, garip dut ağaçlarına rastlarsınız. Bendeniz yakın tarihlerde, böyle kendi halinde yaşamını sürdüren birkaç dut ağacına hem eski Stat çevresinde, hem de, hem de Profilo'ya giden sokaklarda rastlıyorum. Asfaltlanmış yollar, beton binalar arasında eski zamanların anılarını anlatan bu ağaçların garipliğine üzülürüm her defasında..
1950'lere kadar bu bölge (Mecidiyeköy, Esentepe, Zincirlikuyu, Levent) Mecidiyeköy'deki küçük bir köy yerleşimi dışında bomboş kırlardan ibaretti.
Derler ki Sait Faik de "Menekşeli Vadi" adlı hikâyesinde, bu kırsal yörede yaşayan insanları anlatır.
1930'larda Büyükdere Caddesi'nin güneydoğu tarafında eski İETT garajı ve daha kuzeyde, likör fabrikasından başka önemli bir yapı yoktu. Zincirlikuyu Mezarlığı da, buralar zaten şehir dışı olduğu için kurulmuştur.
Mecidiyeköy dutluğunun ellili yıllara kadar varlığını sürdürdüğü biliniyor.
Bizim gördüğümüz, yetmişli yıllarda da burada sahipsiz dut ağaçları vardı. Çevrede oturan Romanlar, bu sahipsiz dutları sallayarak semt pazarlarında, mahalle aralarında satarlardı. Ne zamana kadar? İstanbul Emniyet Müdürlüğü merkez binası buraya yapılıncaya dek.
Günümüzde de, Mecidiyeköy sokaklarını dolaşırken aralarda boynu bükük kalmış, garip dut ağaçlarına rastlarsınız. Bendeniz yakın tarihlerde, böyle kendi halinde yaşamını sürdüren birkaç dut ağacına hem eski Stat çevresinde, hem de, hem de Profilo'ya giden sokaklarda rastlıyorum. Asfaltlanmış yollar, beton binalar arasında eski zamanların anılarını anlatan bu ağaçların garipliğine üzülürüm her defasında..