Hayatımda verdiğim en mantıklı kararlardan birisin. Beynini seviyorum senin, düşüncelerini, düşlerini, umutlu oluşunu seviyorum… Ne bileyim yemeğe o kadar tuz, baharat atıp da ””bende tansiyon var, tuzsuz yemeleyim”” demende ki ciddiyeti seviyorum… Ben en saçma şeyden bahsederken bile büyük bir ciddiyetle dinlemeni seviyorum… Doğallığını, kendine olan güvenini seviyorum… Bana dokunduğunda içimin titremesini, sarıldığında, elimden tuttuğunda, öptüğünde bana verdiğin şefkati seviyorum… Sen ne istediğine karar vermişken bile tam zıt tercihimi kabul etmeni seviyorum… Şöyle kız kulesini karşına alıp deniz havasını içimize çekmek varken arabanın kirli camlarından bakıp sigara dumanını içimize çekerek miskin miskin arabanın içinde seninle oturmayı seviyorum…Kaldığımız mecburiyet karşısındaki rahatlığını seviyorum… Anlattığın sorularda çözümü birkaç kez göstermiş olmana rağmen hala benim çözümsüz kalmışlığıma ses çıkarmayışını, sabırla yeniden anlatmaya çalışışını izlemeyi seviyorum… Sana sunduğum şartların zor olduğunu biliyorum ama ne pahasına olursa olsun yanımda yer alabilmek için gösterdiğin çabayı seviyorum… Seninle hayallere dalıp, bir sürü plan yapıp sonrasında ise hiç aklımızda olmayan bir yerde olmayı seviyorum… Günler öncesinden aldığımız bir tiyatro bileti için daha oyuna gitmeden bir sürü yorum yapmayı, gidenlerin yaptıkları oyun hakkındaki yorumlarını sana okumayı ve sadece o gece de bizim olsun diye o tiyatro biletini benim seninle kalabilmemin rüşveti olarak bir başkasına vermeyi düşünebildiğimizi ve birbirimizin fırsat maliyetinin bu şekilde devamlı arttığını farkedebilmeyi seviyorum… Tüm bunları yazarken bile yüzümde oluşan bir tebessüm olduğunu görebildiğim için, yüreğini, şefkatini, sevgini, arzularını hissedebildiğim için seni çok seviyorum.​