İsyan etmedim sana asla, belki bazı zaman kızdım, belki bazen sinirlendim sana, ama asla isyan etmedim. Öylesine dertler verdin ki başıma, öylesine zor günler geçirdim ki, ve öylesine acılar çektim ki bir seferinde bile isyan etmedim sana. Adaletsiz bir yaşamdı belki, belki bana gülmek haramdı, belki beni çok seviyorsun, ve belki de benden nefret ediyorsun, ama şunu bil isyan etmedim sana.Ama ben çok yoruldum. Öyle böyle değil hemde. Artık sırtıma yüklediğin acıları kaldıracak kadar güçlü değilim. Artık kötü sözler duymaktan bıktım çevremden. Artık kötü gözle, alaycı bir gözle bakılan adam olmaktan bıktım. Artık yalancı insanların olduğu bu ortamda, ikiyüzlülerin, kardeş deyip arkandan satanların, her ortamda çekinmeden sex muhabbeti yapan insanların, sahte yüzlerin, herşeyi para olmuş insanların, önyargısından geçilmeyen insanların olduğu bir dünyada yaşamaktan bıktım. Öbür dünya diyorlar, sen kurmuşsun orayı da, gerçek adalet ordaymış diyorlar. Sana inanan kim kaldı ki. Bu insanların gerçekten sana inandığını düşünmüyorsundur. Sen herşeyi bilirmişssin, öyle dediler. O zaman bunu da kesin biliyorsundur. Hangisi dediklerini yaptı ki, hangisi kitabını okudu, hangisi kurallarına uydu, sence bu dünya da imtihan diye birşey kaldı mı, yok bence kalmadı.
İnsanlar çok değişti be, aslında onlar değişmiyor biz değişiyoruz bir nevi. Onlar kendisine sunulan hayatı yaşıyorlar bizler ise onları uzaktan seyrediyoruz, kendimizi bir bilgisayar başına hapsediyoruz, nefret ediyoruz dışardakilerden, öyle bi zaman geliyor ki, dışarı çıkıyorsun, sanki tüm insanlar sana bakıyor, herkes yabancı geliyor yüzüne, dışarıdan nefret ediyorsun. Asosyallik yani. Oturuyorum dengesizliği adaletsizliği izliyorum, kimisi simit satıyor, kimi ayakkabı boyuyor, kimi dileniyor, kimi de son model arabalarıyla geziyor, kimileri de ellerinde son model telefonlarla konuşuyorlar ve mesajlaşıyorlar.Bizim burda bi cami var, Ulu cami diyorlar genelde yaşlılar, hayattan umudu kalmayan, tek umudunun sen olduğunu düşünen insanlar var. Herbirinin derdi başka. Kimi ayakkabı boyuyur, kimi namaz kılıyor, sabahtan akşama kadar yatıyor. Bir amca geldi yanıma dileniyordu oturdu. Sigara içiyordum bende, bi sigara versene yeğenim dedi, buyur amca dedim. Derdini kimse dinlemiyor olmalı, aynı benimde olduğu gibi kimse sormuyor ki bunun neyi var diye öyle işte. Dileniyorum dedi, utanmıyorum oğlum dedi dileniyorum. Bir oğlum bir de liseye giden kızım var, oğlum 27 yaşında çalışmıyor, beni hırpalıyor para istiyor dedi, kızım lisede, açık saçık giyiniyor, yapma desem bağırıyor, dövmeye kalkışıyor para istiyor dedi. Yapacak birşeyim kalmadı oğlum dedi, dileniyorum ayıp değil dedi. Güldüm, sadece güldüm. Belki içimde kopan kıyametin dışarıya yansımış haliydi bu, öylesine düşünüyordu ki, gözlerinden herşeyi anlıyordu insan , buruşmuş elleri, süzülmüş gözleri, sigaranın dumanından çıkan acı bir yaşam hatırası, herşey görülüyordu sanki. Kalktım yanından. Ne güzel bir adalet sistemin var demi, ben böyle adalet görmedim .
Kendimi iyice dışarıdan soyutladım. Tek yaptığım okul ev, ev dershane öyle. Öylesine dışladım ki toplumdan kendimi bunları yapmaya bile eriniyorum. Dışardaki insanlar, hepsinin bir telaşı var. Hepsinin bilmediğim amaçları, ama sanki hepsi bana düşman gibi hissediyorum. Dış görünüşüm veya kullandığım maddeler batıyor galiba diye düşünüyorum. Belki asosyal olmasaydım, ve belki tipim güzel olsaydı, ve ya madde kullanmasaydım severlerdi kim bilir. Ama yok ya yine sevmezlerdi, ben kötüyüm galiba, ne bileyim hani derler ya sen bu dünyaya fazladan gelmişssin diye, o da olabilir aslında. Kim bilir, annemin ve babamın istenmeyen çocuğuyumdur. Mecburen gelmişimdir. Sahi sen herşeyi biliyordun demi, ben niye geldim, ve gelmeden önce seninle konuştuk mu, öyle diyorlar dünyaya gelmeden senle konuşulurmuş, peki bu insanlar neden böyle değişti, sözünü dinlemiyorlar, kızmakta dövmekte fazla geç kalmadın mı. İsyan etmedim sana asla, belki bazı zaman kızdım, belki bazen sinirlendim sana, ama asla isyan etmedim.
Hiçbir şey hatırlamıyorum ben. Sadece ve sadece acı çektim başka hiçbir şey hatırlamıyorum. Ama sana yemin ederim bir kere bile isyan etmedim. Ağladım belki, belki küfür ettim, belki insanlardan nefret ediyorum ama seni gerçekten çok sevdim ben. Ben bu oyunu masal olarak gördüm, bu adaleti, bu hani diyorlar ya imtihan dünyası diye, bunu sadece masal olarak gördüm. Masal sahtedir ya hani, uydurmaca, gerçek olan hikayedir.Peki neden böyle diyorsun, neden böyle konuşuyorsun isyan etmiyorsan bana diye hiç düşünme. Üzülürüm.Senden sadece benim yanımda olduğunu, beni bırakmadığını, beni sevdiğini gösterecek bir umut ışığı yak. Yakki tekrardan bağlanabileyim bu hayata çok yoruldum. Yaşama sevincim yok. İnsanlardan nefret ediyorum be. Beni tek seven ve benim sevebileceğim tek şey, cansız görünümlü canlı olan şeyler oluyor.Hani insanların nefret ettiği şu maddeler var ya, sigara, alkol, kalem ve kağıt bunlar işte sadece bunları seviyorum. Çünkü canlı olarak kimi sevsem kaybediyorum, olmuyor be, beni sevmiyorlar, anlamıyorlar, hani şu siktiğim önyargıları varya, işte o herşeyi kaybettiriyor bana. Zoruma gidiyor be, ağlayamıyorum bile,
sadece gülüyorum. Başka ne yapabilirim ki sence de öyle değil mi ?
Evet 1.5 Yıl önce yine bir hata yaptım. Bile bile bir hata yaptım yine, canlı bir varlığa aşık oldum. Neden sevsin ki beni. Ya da neden sevsin hiç konuşmadığı birini, hiç umursamadığı birini, belki arkadaş ortamında alay bile geçtiği birini neden sevsin ki ? Ama hata yaptım işte aşık oldum. Her gece onu düşündüm. Belki sayısını unuttuğum kadar şiirler, yazılar yazdım ona, hiçbirini görmediğini ve göremeyeceğini bilerek çok şeyler yazdım. Hiçbirini okumadı ama ancak böyle rahatlatabildim kendimi. Çok sevdim ya bu imtihan dünyanda sahte dünyanda birini çok sevdim. Öyle zamanlar geldi ki okula sadece onu görmek için gittim.Aslında sadece ona aşık olmadım, onu gördüğümde kalbimde hissettiğim acıya duyguya, ellerimin titremesine, gözlerimin ondan kaçmasına ve içimde kopan kıyamete bile aşık olmuştum. Çok bekledim onu, belki belli eder günün birinde umursar diye, olmadı işte kendi masalımı tek kahramanlı olarak ben yürüttüm ve bitirdim. Bitirdiğime emin bile değilim ama, artık onu sevmemin birşey ifade etmediğini anladım.
Umursanmamak kadar kötü birşey, sevilmemek gibi kötü birşey yok. Daha çok kötü şeyler var ama, ben bunları hiç tadmadım, ne umursandım, ve sevildim, bu yüzden nefret ediyorum galiba bu duygulardan.Artık onu unutmaya çalışıyorum, bu aralar karşıma çıkmıyor gibi, sanırım isabet oldu, sen galiba destekliyorsun bunu sevindim, bak gördün mü en ufak şeyde bile sevebiliyorum seni.
Ama şunu unutma sana asla isyan etmedim.
Son olarak diyeceğim şu, ben seni çok seviyorum, sende beni sev, bakma sende böyle dışardan, önyargılı bakma bana be Allahım, sen de insanlar gibi olma, dışardan göründüğüm gibi değilim, yemin ederim. Bir umut ışığı istiyorum, benim yanımda olduğunu göster, bu adaletsiz düzenin, bu dengesiz düzenin kaybeden insanı olmaktan bıktım artık, mutlu olmak istiyorum artık, 18 sene mutsuz olmam yetmedi mi hala ? He bide şu sigara üreticilerinin aklına girde, biraz daha fazla uzun, biraz daha keskin yapsınlar şunu, yoksa olmayacak maddi olarak da sikileceğim yakında. Alkol daha fazla kafa yapsın. He birde şu insanlar değişssin be artık, çok şey mi istiyorum az olanını yap lütfen. Aslında o kadar anlatacağım şeyler varki sana, beynim o kadar dolu ki, inan fazlalıkmış gibi geliyor artık oda. Ağırlık yapıyor üstümde.
Ben böyleyim biriyim işte, eskisi gibi olamıyorum artık, okul sıralarında düşlediğimiz, pembe senaryolar yok artık. Artık siyah ve madde ile çizilmiş bir hayat var önümde. Sen biliyorsun zaten, herşeyi bilirsin öyle değil mi ?
Seni her zaman seven, kurduğun masalın, kaybeden acı çeken bir figüranıyım sadece,
İnsanlar çok değişti be, aslında onlar değişmiyor biz değişiyoruz bir nevi. Onlar kendisine sunulan hayatı yaşıyorlar bizler ise onları uzaktan seyrediyoruz, kendimizi bir bilgisayar başına hapsediyoruz, nefret ediyoruz dışardakilerden, öyle bi zaman geliyor ki, dışarı çıkıyorsun, sanki tüm insanlar sana bakıyor, herkes yabancı geliyor yüzüne, dışarıdan nefret ediyorsun. Asosyallik yani. Oturuyorum dengesizliği adaletsizliği izliyorum, kimisi simit satıyor, kimi ayakkabı boyuyor, kimi dileniyor, kimi de son model arabalarıyla geziyor, kimileri de ellerinde son model telefonlarla konuşuyorlar ve mesajlaşıyorlar.Bizim burda bi cami var, Ulu cami diyorlar genelde yaşlılar, hayattan umudu kalmayan, tek umudunun sen olduğunu düşünen insanlar var. Herbirinin derdi başka. Kimi ayakkabı boyuyur, kimi namaz kılıyor, sabahtan akşama kadar yatıyor. Bir amca geldi yanıma dileniyordu oturdu. Sigara içiyordum bende, bi sigara versene yeğenim dedi, buyur amca dedim. Derdini kimse dinlemiyor olmalı, aynı benimde olduğu gibi kimse sormuyor ki bunun neyi var diye öyle işte. Dileniyorum dedi, utanmıyorum oğlum dedi dileniyorum. Bir oğlum bir de liseye giden kızım var, oğlum 27 yaşında çalışmıyor, beni hırpalıyor para istiyor dedi, kızım lisede, açık saçık giyiniyor, yapma desem bağırıyor, dövmeye kalkışıyor para istiyor dedi. Yapacak birşeyim kalmadı oğlum dedi, dileniyorum ayıp değil dedi. Güldüm, sadece güldüm. Belki içimde kopan kıyametin dışarıya yansımış haliydi bu, öylesine düşünüyordu ki, gözlerinden herşeyi anlıyordu insan , buruşmuş elleri, süzülmüş gözleri, sigaranın dumanından çıkan acı bir yaşam hatırası, herşey görülüyordu sanki. Kalktım yanından. Ne güzel bir adalet sistemin var demi, ben böyle adalet görmedim .
Kendimi iyice dışarıdan soyutladım. Tek yaptığım okul ev, ev dershane öyle. Öylesine dışladım ki toplumdan kendimi bunları yapmaya bile eriniyorum. Dışardaki insanlar, hepsinin bir telaşı var. Hepsinin bilmediğim amaçları, ama sanki hepsi bana düşman gibi hissediyorum. Dış görünüşüm veya kullandığım maddeler batıyor galiba diye düşünüyorum. Belki asosyal olmasaydım, ve belki tipim güzel olsaydı, ve ya madde kullanmasaydım severlerdi kim bilir. Ama yok ya yine sevmezlerdi, ben kötüyüm galiba, ne bileyim hani derler ya sen bu dünyaya fazladan gelmişssin diye, o da olabilir aslında. Kim bilir, annemin ve babamın istenmeyen çocuğuyumdur. Mecburen gelmişimdir. Sahi sen herşeyi biliyordun demi, ben niye geldim, ve gelmeden önce seninle konuştuk mu, öyle diyorlar dünyaya gelmeden senle konuşulurmuş, peki bu insanlar neden böyle değişti, sözünü dinlemiyorlar, kızmakta dövmekte fazla geç kalmadın mı. İsyan etmedim sana asla, belki bazı zaman kızdım, belki bazen sinirlendim sana, ama asla isyan etmedim.
Hiçbir şey hatırlamıyorum ben. Sadece ve sadece acı çektim başka hiçbir şey hatırlamıyorum. Ama sana yemin ederim bir kere bile isyan etmedim. Ağladım belki, belki küfür ettim, belki insanlardan nefret ediyorum ama seni gerçekten çok sevdim ben. Ben bu oyunu masal olarak gördüm, bu adaleti, bu hani diyorlar ya imtihan dünyası diye, bunu sadece masal olarak gördüm. Masal sahtedir ya hani, uydurmaca, gerçek olan hikayedir.Peki neden böyle diyorsun, neden böyle konuşuyorsun isyan etmiyorsan bana diye hiç düşünme. Üzülürüm.Senden sadece benim yanımda olduğunu, beni bırakmadığını, beni sevdiğini gösterecek bir umut ışığı yak. Yakki tekrardan bağlanabileyim bu hayata çok yoruldum. Yaşama sevincim yok. İnsanlardan nefret ediyorum be. Beni tek seven ve benim sevebileceğim tek şey, cansız görünümlü canlı olan şeyler oluyor.Hani insanların nefret ettiği şu maddeler var ya, sigara, alkol, kalem ve kağıt bunlar işte sadece bunları seviyorum. Çünkü canlı olarak kimi sevsem kaybediyorum, olmuyor be, beni sevmiyorlar, anlamıyorlar, hani şu siktiğim önyargıları varya, işte o herşeyi kaybettiriyor bana. Zoruma gidiyor be, ağlayamıyorum bile,
sadece gülüyorum. Başka ne yapabilirim ki sence de öyle değil mi ?
Evet 1.5 Yıl önce yine bir hata yaptım. Bile bile bir hata yaptım yine, canlı bir varlığa aşık oldum. Neden sevsin ki beni. Ya da neden sevsin hiç konuşmadığı birini, hiç umursamadığı birini, belki arkadaş ortamında alay bile geçtiği birini neden sevsin ki ? Ama hata yaptım işte aşık oldum. Her gece onu düşündüm. Belki sayısını unuttuğum kadar şiirler, yazılar yazdım ona, hiçbirini görmediğini ve göremeyeceğini bilerek çok şeyler yazdım. Hiçbirini okumadı ama ancak böyle rahatlatabildim kendimi. Çok sevdim ya bu imtihan dünyanda sahte dünyanda birini çok sevdim. Öyle zamanlar geldi ki okula sadece onu görmek için gittim.Aslında sadece ona aşık olmadım, onu gördüğümde kalbimde hissettiğim acıya duyguya, ellerimin titremesine, gözlerimin ondan kaçmasına ve içimde kopan kıyamete bile aşık olmuştum. Çok bekledim onu, belki belli eder günün birinde umursar diye, olmadı işte kendi masalımı tek kahramanlı olarak ben yürüttüm ve bitirdim. Bitirdiğime emin bile değilim ama, artık onu sevmemin birşey ifade etmediğini anladım.
Umursanmamak kadar kötü birşey, sevilmemek gibi kötü birşey yok. Daha çok kötü şeyler var ama, ben bunları hiç tadmadım, ne umursandım, ve sevildim, bu yüzden nefret ediyorum galiba bu duygulardan.Artık onu unutmaya çalışıyorum, bu aralar karşıma çıkmıyor gibi, sanırım isabet oldu, sen galiba destekliyorsun bunu sevindim, bak gördün mü en ufak şeyde bile sevebiliyorum seni.
Ama şunu unutma sana asla isyan etmedim.
Son olarak diyeceğim şu, ben seni çok seviyorum, sende beni sev, bakma sende böyle dışardan, önyargılı bakma bana be Allahım, sen de insanlar gibi olma, dışardan göründüğüm gibi değilim, yemin ederim. Bir umut ışığı istiyorum, benim yanımda olduğunu göster, bu adaletsiz düzenin, bu dengesiz düzenin kaybeden insanı olmaktan bıktım artık, mutlu olmak istiyorum artık, 18 sene mutsuz olmam yetmedi mi hala ? He bide şu sigara üreticilerinin aklına girde, biraz daha fazla uzun, biraz daha keskin yapsınlar şunu, yoksa olmayacak maddi olarak da sikileceğim yakında. Alkol daha fazla kafa yapsın. He birde şu insanlar değişssin be artık, çok şey mi istiyorum az olanını yap lütfen. Aslında o kadar anlatacağım şeyler varki sana, beynim o kadar dolu ki, inan fazlalıkmış gibi geliyor artık oda. Ağırlık yapıyor üstümde.
Ben böyleyim biriyim işte, eskisi gibi olamıyorum artık, okul sıralarında düşlediğimiz, pembe senaryolar yok artık. Artık siyah ve madde ile çizilmiş bir hayat var önümde. Sen biliyorsun zaten, herşeyi bilirsin öyle değil mi ?
Seni her zaman seven, kurduğun masalın, kaybeden acı çeken bir figüranıyım sadece,