Aynı şarkının nagmelerini dinlerken cektin ellerini ellerimden
birden ansızıngidecegini haber vermeden
Sessizce boş kalan ellerime baktımüşüyen ellerimmiydiyoksa yüregimmi bilemedim
Bir güvercin olmak isterdim
Etrafında dolaşan
Seni izleyen
Sana aşık
Seni bekleyen
Peşinde pervane gibi dolaşan
Her sabah pencerene konupta ,
O küçücük gözlerine bakan,
Alıp uçururmuydun beni ?
Yine tutarmıydın ellerimden ?
Yine boğuluyorum içimdeki sancılarla atamadığım çığlıklarımla
Sanki atacağım tek çığlıkta tüm dünya yıkılacako kadar güçlü bir çığlık ki içimde
Alınan her nefes bir insana bu kadar acı verirmi?
Terk edilmiş bir geleceğin hayali karşımda
Hatta kaybolma kelimesinin anlamını yitirecek kadar bilmediğim bir yerdeyim
Burda geleceğin esamesi okunmuyorbilinmiyor burda gelecek ve hayali kurulmuyor
Burda sadece;geçmişte bir zamanın boşluğunda yaşadığın belki mutluydum diyebilecek günlerinle geçiyor günler
Bugünü ve yarını düşünmeyecek kadar yorgunum
Karanlığın içinde ve esen rüzgara meydan okuyan bir mumum
Rüzgarın beni söndüreceğini bile bile meydan okurken,bir nefesin beni söndürmesine izin verdim
Bir daha beni yakmayacağını bile bile
Bugün yine boğuluyorum içimdeki sancılarla ve atamadığım çığlıklarımla
Gece ağır ağır,yüklendikçe yükleniyor üstüme
Uyumayı unuttuğum yatağımda oturamıyorum bile
Sığmıyor yüreğimbu odaya,eve, bu dünya Ya sığmıyor!
Boğazımda yutulması imkansız bir düğüm
Yok artık tutma ellerimden ben öldüm
O kadar belirsiz ölmüşüm ki Ben öleli aylar olmuş Ama hala yaşadığımı sanıyorlar
Farketmiyorlar bakışlarımdaki boşluğu, Gülümsememdeki bilinçsizliği, Konuşmamdaki monotonluğu
Ben öleli aylar olmuş, Yasımı ise bir tek ben tutuyorum
Artık içimdeki küçük kıza hoşçakal dedim
Bana ait olmayan siyahımı içeri davet ettim
Ve belirsiz bir şekilde uykuya daldım kendimce..
birden ansızıngidecegini haber vermeden
Sessizce boş kalan ellerime baktımüşüyen ellerimmiydiyoksa yüregimmi bilemedim
Bir güvercin olmak isterdim
Etrafında dolaşan
Seni izleyen
Sana aşık
Seni bekleyen
Peşinde pervane gibi dolaşan
Her sabah pencerene konupta ,
O küçücük gözlerine bakan,
Alıp uçururmuydun beni ?
Yine tutarmıydın ellerimden ?
Yine boğuluyorum içimdeki sancılarla atamadığım çığlıklarımla
Sanki atacağım tek çığlıkta tüm dünya yıkılacako kadar güçlü bir çığlık ki içimde
Alınan her nefes bir insana bu kadar acı verirmi?
Terk edilmiş bir geleceğin hayali karşımda
Hatta kaybolma kelimesinin anlamını yitirecek kadar bilmediğim bir yerdeyim
Burda geleceğin esamesi okunmuyorbilinmiyor burda gelecek ve hayali kurulmuyor
Burda sadece;geçmişte bir zamanın boşluğunda yaşadığın belki mutluydum diyebilecek günlerinle geçiyor günler
Bugünü ve yarını düşünmeyecek kadar yorgunum
Karanlığın içinde ve esen rüzgara meydan okuyan bir mumum
Rüzgarın beni söndüreceğini bile bile meydan okurken,bir nefesin beni söndürmesine izin verdim
Bir daha beni yakmayacağını bile bile
Bugün yine boğuluyorum içimdeki sancılarla ve atamadığım çığlıklarımla
Gece ağır ağır,yüklendikçe yükleniyor üstüme
Uyumayı unuttuğum yatağımda oturamıyorum bile
Sığmıyor yüreğimbu odaya,eve, bu dünya Ya sığmıyor!
Boğazımda yutulması imkansız bir düğüm
Yok artık tutma ellerimden ben öldüm
O kadar belirsiz ölmüşüm ki Ben öleli aylar olmuş Ama hala yaşadığımı sanıyorlar
Farketmiyorlar bakışlarımdaki boşluğu, Gülümsememdeki bilinçsizliği, Konuşmamdaki monotonluğu
Ben öleli aylar olmuş, Yasımı ise bir tek ben tutuyorum
Artık içimdeki küçük kıza hoşçakal dedim
Bana ait olmayan siyahımı içeri davet ettim
Ve belirsiz bir şekilde uykuya daldım kendimce..