Tokyo
MFC Üyesi
- Üyelik Tarihi
- 3 Haz 2020
- Konular
- 3,330
- Mesajlar
- 5,771
- MFC Puanı
- 72,650
Zebralar neden ülser olmaz diye bir kitap var. Evet, hayvanlarda ülser yok, stres kaynaklı hiçbir hastalık yok, nedenini hiç düşündünüz mü? ?
?
Bir zebra, biryerde otlanırken, karşıdan kaplan geldiğinde, tehditi görür ve kaçar. Ancak, kaplan gittiğinde, hiçbir şey olmamış gibi, tekrar aynı yere gelip otlanmaya devam eder. Az önce, ölüm tehlikesiyle karşı karşıya olduğu yere.
Çünkü, hayvanların beyninde, düşünme, analiz etme ve hatırlama becerilerinin saklı olduğu, PREFRONTAL KORTEKS bölümü gelişmemiştir. Beynin, tehlikeyi algılayıp, canlıyı, kaç-savaş- yöntemlerinden biriyle hayatta tutmakla görevli olan, en ilkel bölümü, AMİGDALA gelişmiştir. Tehditi görünce, amigdala ateşlenir, gri madde artışı gerçekleşir, adrenalin pompalanır ve zebra kaçıp kendini korur. Ancak, tehdit geçince, amigdala tekrar eski formuna döner. Hah, işte bu nokta çok önemli ;
?? İşte, insanda, tehlike geçtiğinde de, o amigdala küçülmüyor, eski formuna kendiliğinden dönemiyor. Çünkü insanda prefrontal korteks gelişmiş ve beyne diyor ki HATIRLA ! Burada tehdit var, bunu kaydet ve hatırla ki bir daha karşılaştığında da kendini koruyabil.
?? Bu mekanizma, sadece kaplan gördüğümüzde değil
günlük hayatımızda karşılaştığımız, irili ufaklı, tüm zorluklarda böyle işliyor. Tehditi gör, kaç ya da savaş ama tehdit gectiğinde de, aman ha bunu sakın unutma !
?? İşte, bunlar vücutta birike birike, bir süre sonra, gün içinde karşılaştığımız ufak ya da büyük her olumsuzluğu, tehdit olarak algılamaya başlıyoruz. Zamanla bütün dünyayı tehdit olarak algılıyoruz. O kadar kaç-savaş modunda yaşıyoruz ki, gün içinde, arkadaşımızın ya da patronumuzun olumsuz bir eleştirisi, sinir sistemimizde, adeta kaplan görmüşcesine, bir algı yaratabiliyor. Amigdala büyüyor. Eski haline dönemiyor ve eve gelince, çocugumuza, eşimize bağırırken buluyoruz kendimizi. Rahatlayamıyoruz çünkü sinir sistemimiz ‘’hala tehdit ve tehlike var’’ algısı içinde kalıyor.
?
Kader Erdem
?
Bir zebra, biryerde otlanırken, karşıdan kaplan geldiğinde, tehditi görür ve kaçar. Ancak, kaplan gittiğinde, hiçbir şey olmamış gibi, tekrar aynı yere gelip otlanmaya devam eder. Az önce, ölüm tehlikesiyle karşı karşıya olduğu yere.
Çünkü, hayvanların beyninde, düşünme, analiz etme ve hatırlama becerilerinin saklı olduğu, PREFRONTAL KORTEKS bölümü gelişmemiştir. Beynin, tehlikeyi algılayıp, canlıyı, kaç-savaş- yöntemlerinden biriyle hayatta tutmakla görevli olan, en ilkel bölümü, AMİGDALA gelişmiştir. Tehditi görünce, amigdala ateşlenir, gri madde artışı gerçekleşir, adrenalin pompalanır ve zebra kaçıp kendini korur. Ancak, tehdit geçince, amigdala tekrar eski formuna döner. Hah, işte bu nokta çok önemli ;
?? İşte, insanda, tehlike geçtiğinde de, o amigdala küçülmüyor, eski formuna kendiliğinden dönemiyor. Çünkü insanda prefrontal korteks gelişmiş ve beyne diyor ki HATIRLA ! Burada tehdit var, bunu kaydet ve hatırla ki bir daha karşılaştığında da kendini koruyabil.
?? Bu mekanizma, sadece kaplan gördüğümüzde değil
günlük hayatımızda karşılaştığımız, irili ufaklı, tüm zorluklarda böyle işliyor. Tehditi gör, kaç ya da savaş ama tehdit gectiğinde de, aman ha bunu sakın unutma ! ?? İşte, bunlar vücutta birike birike, bir süre sonra, gün içinde karşılaştığımız ufak ya da büyük her olumsuzluğu, tehdit olarak algılamaya başlıyoruz. Zamanla bütün dünyayı tehdit olarak algılıyoruz. O kadar kaç-savaş modunda yaşıyoruz ki, gün içinde, arkadaşımızın ya da patronumuzun olumsuz bir eleştirisi, sinir sistemimizde, adeta kaplan görmüşcesine, bir algı yaratabiliyor. Amigdala büyüyor. Eski haline dönemiyor ve eve gelince, çocugumuza, eşimize bağırırken buluyoruz kendimizi. Rahatlayamıyoruz çünkü sinir sistemimiz ‘’hala tehdit ve tehlike var’’ algısı içinde kalıyor.
?
Kader Erdem
