Sert dalgalara dağınık gönlüme,
dibe vuran taşlar yüzdürürcesine,
emek emek yalnızlıklara gömülüyor umuda kaçışım.
Ağırlaşınca sol yanıma yıkılan yaran,
kum tanelerine divane oluyor,
kaderin umursamazlığına zamansız varışım.
Sonra balıkları sesleniyor gözleri denizinin,
saçların savrulmaya özeniyor.
Anlattıklarını işleyen bir kalem varken,
konuşmak cesaret istiyor.
Kalb-i ziyaretini kapıda karşılarken her telaş,
ve göçler yağdıran bahar çiçeği kokunu,
sayelerine alışık koca kışa saklarken,
gülbeyaz tenine düşen karlara benziyorum.
Belki de her aklıma gelişinde çocuk,
isyanları öğrenmemiş ve günahlar için küçük oluyorum. . .​