Biliyordu.
Karanlıktan korktuğumu biliyordu.
Ben gece yarısı su içmeye bile giderken, küçücük çocuklar gibi koşa koşa dönüyordum yatağıma.
Ben ışığı her zaman odadan çıkıp sadece elimi uzatarak kapatırken..
O karanlıkta olmayı geçtim,
o karanlığı düşünmek,
uzaktan bile bakmak korkuturken..
Şu an,şu an tam içindeyim.
Yalan yok, ne kadar dipteyim bilmiyorum.
Ellerimi dahi görmüyorum.
Tek gördüğüm “kara”,
tek gördüğüm sensizlik,
tek gördüğüm kimsesizlik.
Tek duyduğum çığlıklarım.
Karanlıkta mıyım?
Nerede olduğumu görmüyorum..
Miyamoto - Bu şiir seni anımsattı bana :d4: