Aşk yalnızdı bir zaman; tıpkı Mem ile Zînin yüreklerindeki yalnızlık gibi! Mem, Doğudan açan o çiçeğin kokusuyla hayat bulurdu Zîn ise o çiçekleri sulayan bahçıvanı arardı, kokusunu ve ıslaklığını hissederdi... Lakin kalabalık bir şehir yaratıldı bilinmeyenler tarafından! Sokaklarda karanlığın renklerini taşıyan gülleri olan ve sarhoş bahçıvanlardan geçilmeyen bir dünya yaratıldı. İşte o vakit aşk solup gitti!..