Bu şehir. .

Ayrılık gibi, kadere not bırakan,
hüzünlere de boyandı bu şehir.
Sonra dalgın bir gülüş gibi,
düşünceli doğmadı her sokağa güneş.
Bizi anlatmasın diye kimseler,
konuşmuyor görüntülü, bir sessizlik oturdu kentime.
Hayatın karanlıkları, bu kadar gölgesiz mi olacak,
çalmayacak mı kapı zillerindeki misafir kuşları,
boş mu kalacak gönlümüzdeki merhaba meydanları,
dercesine üzülecek insanlar.
Kederi de kaderin avuttuğunu anlamayacak,
kızdıkları tüm olumsuzlukların adını,
kader diye okuyacaklar.
Düz bir çizgide yürütmeyecek insanı koca bir deniz.
Ne kadar uslu baksalar da uzaklara,
birbirinden yaramaz görünecek dalgalar.
Olsun. .
Vardır rüzgara açık ilerleyen ellerin,
tutunmak istediği bir sebep.
Ne acılara kanadı da, ne yaralara acımadı bu şehir. . .​