Ölümlülerin en bilgesi olan Sisifos, Zeus’u kızdırması sonucunda kayayı bir dağın tepesine çıkarmakla cezalandırılmış, tam çıkardığı sırada taş tekrar düşmüş; aynı şeyi bir döngü halinde hayatı boyunca sürekli yapmak zorunda kalmıştır.
Mitolojiden beslenen Sisifos Söyleni eserinde Camus, Sisifos’un yaşadığı durumu bir trajedi olarak tanımlamıştır çünkü sürekli olarak başa dönecek ve sonuca ulaşamayacak bir döngü içindedir, her deneyişinde başına geleceği bilmesine rağmen yine de gayret etmektedir. Bu durumu örnek olarak gösteren Camus, insanın yaşama yüklediği anlamı da saçma ve trajik bulur. İnsanın, sonunda öleceğini unutarak; zaman kavramı içinde sürekli olarak benzer şeyleri, gayretle yapmaya çalışması aslında Sisifos’un düştüğü aldatmacanın bir benzeridir.
Camus; yaşamı şekillendirmek konusunda insanın bir yetisi yoktur, dinler insanı yaşamak için bir gayrete ve bağlılığa iten birer afyondur der. İnsanın kendi yetisiyle karar verebileceği tek şey yaşamın yaşamaya değip değmeyeceğidir. Bu noktada intihar eylemi de bir felsefi sorun olarak karşımıza çıkar. Camus, yalnızca “çabalamaya değmez” demektir kendini öldürmek diyerek intiharı Sisifos miti ışığında işte bu şekilde tasvir eder.
Not: Sisifos mitine ve bu mit ışığında Camus’nün ele aldığı bir başka kavram olan ‘uyumsuzluk’ hakkındaki yazıma da buradan ulaşabilirsiniz.
