Düşün ki O Bunu Okuyacak?

Düşün ki o bunu okuyacak ona ne demek isterdiniz

'' Kim o diye sorma, benim ben. Oyle bir ben ki kapına gelen, baştan başa sen... ''

Bana benzemeyen bir çok insan tanıdım boyun eğişle başkaldırma arasında kaldığım noktaları birleştirme çabasındaydım. Hiçbir başlangıç yüz yüze geldiğim onca sonun en başında yaşanmadı bende nedense duraklama ihtiyacı hissettirdi bana benzemeyen o bir çok insan. Sıvası dökülmüş bir yüzüm vardı ve ne olursa olsun yaşamak zorundaydım. En sonunda rahat bir nefes alacağımı bilmekle kör olmak arasında kalırken bütün renkler baktığım zamana göre değişirdi. Aslında sorun siyahla beyazda. Aralarına doluşan sarı, mavi, kırmızı, masum olduklarını kanıtlarcasına sakindiler hayatımda. Ya kötü olacaktım, ya iyi, ortası yok. Ortası bir hiç. Ya siyah olup bütün renkleri boğacaktım, ya da beyaz gibi renklere katılarak aydınlatacaktım... İşte benim de kaygım buydu... Masumiyetimin, içimde açığa çıkan güvensizliğimin kaygısı... Kendimi onarmak için başvurduğum onlarca yolun sadece biri belki, önemi yok... Böylece yarım kalmış acılarımı tamamlamak arzumun itici suçluluğunda, başıma gelebilecekler açısından daha güçlü buluyorum kendimi.
Başına buyrukluk anlamına çıkmayan, ama hep öfkeli, hep kışkırtıcı yönümdü bu. Sonrasını nasıl tanımlamak gerek, bilmiyorum her zamanki gibi başlayıp, ıslak dönüşlerle devam ediyor yaşam baş dönmesi gibi. Son yok, eminim beklemekten zevk aldığım melek sonu getirecekti, son olacaktı, sonsuz olacaktı benim için. Çukurların, düzlüklerin, çıkıntıların arasında dikkatle yürürken, belki uzun bir zaman yola çizilmiş seksek işaretlerine imrenerek baktım . .

Aslinda gereken bi parca sabir ve bi parca zaman..

Bi kaç duble cintonik , bir sigara ve içimdeki tüm karamsarlık her içime çekişimde dumanı aldım bütün kederleri, her verişimde dumanı ise bir nebze olsun rahatladım. Ama şuan bunların hiç biri olmuyor. Büyüdükçe hayal dünyam giderek daralıyor, o duman zehir gibi içime oturup hiç çıkmıyor.
Aslında çok uzun zamandır, iyiymişim gibi davranıyorum; ama değilim.

Dakikalarca boş bir alana gözlerime dikerek baktığım oluyor, sulanana kadar çekemiyorum sanki çekince fayda etmeyecek gibi geliyor. Üzülüyorum böyle durumlarda ve o zamanlarda baktığım noktalardaki o küçüçük dokunuşlar bile bana bir şekil bir yazı çıkarıyor.Sanki duvarda yaşamımın ayrıntısız halini görür gibi oluyorum. Yalnızlık hiçliktir sanırım. Hiçliğimde karamsar oluyorum..
Gülünce bile içim sevinmiyor bazen , bir dakika gülüyorsam saniyelerce düşünüyorum.
Neyin ne olduğunu değil, nasıl olcağını.Aslında gelecekle ip cambazlığı yapıyorum.
Bu bir kader. Kendim çizemiyorum , çizmeye de bir kalem, bir kağıt bulamıyorum..
Günlerce, aylarca , yıllarca üşüdüm , üşüdüğümün farkında olupta olmamak arasında direnen , bu beden. Şimdilerde ise derinliği belli olmayan bir kuyuda mahsur kalmış gibi.
Işık tutulsa bile görünmeyecek türden. .

Zaman cok dar .

Dünya senin kadar güzel değil Rüyamda..

Geldiysen ve Çaldıysan Kapımı..Cevap Vermediysem Ve Sustuysam,Ben usulca yaklaştıysam, Ve sen farkında bile olmadıysan, Sessizce çığlık attıysam, Duymadıysan...Tüm Gece Sesini Duymak İstediysem Ve Duyamadıysam...Yaşadıysak ardı sıra Sevgiyi,Şefkati, Ve sen bilmediysen, Sen istemediysen, Sen hapissen kapı ardına, Ve telefona uzanacak kadar cesaret bulmadıysan parmaklarında, Sen kapıyı çalmadın...Ben yaklasmadım kapıya, Konuşmadık bile, Ve ben çığlıklara boğmadım hiçbirşeyi, Hiçbiryeri... Duymak istemedim, Biz hiçbirşey yaşamadık Sen bilmedin...Öğrenemedin!Hayatı, Yaşamayı, SEVMEYİ.....

yaşattığını yaşa