Herseyin olması gerektiği gibi olduğu bir dünyada yaşadığımızı varsayarsak, o dünyada çabalamanın bir amacı olmadığını düşünüp çabalamayanlardım sanırdım kendimi, yanılırmışım. Gün geçtikçe anlıyorum, anlamaktan daha çok görüyorum, sistemin böyle işlemediğini, ve benimde o dünyada bi süperman olmadığımı.
İçten içe kendimi süper sıfatıyla nitelendirdiğimi sanmayın ama en azından biraz farklı düşündüğümü sanırdım, ki o da yanlışmış. Zamanı geldiğinde fazlasıyla “ordinary” bir insan olabiliyormuşum. Bu da benim için kendi aşağılama açısından yeterli bir özellik.
Aslında özeleştiri konusunda iyiyimdir ama bu akşam sürekli bir çıkar yol buluyorum. Sanırım o da beynimi yeterince öldüremediğimden. Yeterince sarhoş olursak hepimiz mükemmel insan olabiliriz diye saçma sapan bir düşüncem var. Sarhoşluk kendini koruma mekanizmasını ortadan kaldırarak, saf bir kişilik ortaya koyar bence. Bence bütün psikologlar hastalarını sarhoş etmelidir, yoksa tameldeki sorunu açığa çıkaramazlar.
Evet, herkesin temelde bir sorunu olduğuna inanıyorum, belki de benim temeldeki sorunum da bu, herkesi kendim gibi veya üstün görmek. Hayatım bu iki çözümleme arasında sıkışıp kalmış durumda, bir an dünyanın en zengin adamının benim gibi tuvalette boşaltım sistemi sorunlarına sahip olduğunu düşünüp rahatlıyorum, sonra en yakın arkadaşımın benden çok daha iyi koşullarda yaşadığını düşünüp ağlıyorum.
Hayatın bu kadar zor olmadığını düşünmek istiyorum. Zor ise de benim bu problemi çözebilecek kapasitede bir insan olmamamı yeğlerim. Bu problemi düşünmek bile bu kadar zor iken, bir de çözüp insanların farkına varmasını sağlamak en büyük kabusum olurdu sanırım.
Ben şahsen olabilidiğince bencil olma taraftarıyım. Ne olursa olsun kendimi korumanın ve yüceltmenin en büyük emelim olmasını isterdim ancak yaratılış diye bir şey varsa o, yok ise de beynimin benim kontrolüm altında olmayan bir tarafı böyle olmadığını söyleyip beni kendi isteği doğrultusunda yönlendiriyor.
Farkına varmanın çözüm olduğunu söyleyenler aslında birer çaresiz. Farkına varmak sizi daha aşağı çekiyor ve aşağı düşenler yalnız kalmaktan hoşlanmıyor. Farkında olanlar bencil olmanın gerekliliğinin farkında o yüzden kendilerini düşünüp herkesi bu çıkmaza sokmak istiyorlar ama farkında olmayanlar o saf cahillikle kendilerinin kurtulmuş farkında olanların sıkıntıda olduğunu düşünüp yardımseverlikle yaklaşıyorlar olaya mesele bundan ibaret.. -TzcN
İçten içe kendimi süper sıfatıyla nitelendirdiğimi sanmayın ama en azından biraz farklı düşündüğümü sanırdım, ki o da yanlışmış. Zamanı geldiğinde fazlasıyla “ordinary” bir insan olabiliyormuşum. Bu da benim için kendi aşağılama açısından yeterli bir özellik.
Aslında özeleştiri konusunda iyiyimdir ama bu akşam sürekli bir çıkar yol buluyorum. Sanırım o da beynimi yeterince öldüremediğimden. Yeterince sarhoş olursak hepimiz mükemmel insan olabiliriz diye saçma sapan bir düşüncem var. Sarhoşluk kendini koruma mekanizmasını ortadan kaldırarak, saf bir kişilik ortaya koyar bence. Bence bütün psikologlar hastalarını sarhoş etmelidir, yoksa tameldeki sorunu açığa çıkaramazlar.
Evet, herkesin temelde bir sorunu olduğuna inanıyorum, belki de benim temeldeki sorunum da bu, herkesi kendim gibi veya üstün görmek. Hayatım bu iki çözümleme arasında sıkışıp kalmış durumda, bir an dünyanın en zengin adamının benim gibi tuvalette boşaltım sistemi sorunlarına sahip olduğunu düşünüp rahatlıyorum, sonra en yakın arkadaşımın benden çok daha iyi koşullarda yaşadığını düşünüp ağlıyorum.
Hayatın bu kadar zor olmadığını düşünmek istiyorum. Zor ise de benim bu problemi çözebilecek kapasitede bir insan olmamamı yeğlerim. Bu problemi düşünmek bile bu kadar zor iken, bir de çözüp insanların farkına varmasını sağlamak en büyük kabusum olurdu sanırım.
Ben şahsen olabilidiğince bencil olma taraftarıyım. Ne olursa olsun kendimi korumanın ve yüceltmenin en büyük emelim olmasını isterdim ancak yaratılış diye bir şey varsa o, yok ise de beynimin benim kontrolüm altında olmayan bir tarafı böyle olmadığını söyleyip beni kendi isteği doğrultusunda yönlendiriyor.
Farkına varmanın çözüm olduğunu söyleyenler aslında birer çaresiz. Farkına varmak sizi daha aşağı çekiyor ve aşağı düşenler yalnız kalmaktan hoşlanmıyor. Farkında olanlar bencil olmanın gerekliliğinin farkında o yüzden kendilerini düşünüp herkesi bu çıkmaza sokmak istiyorlar ama farkında olmayanlar o saf cahillikle kendilerinin kurtulmuş farkında olanların sıkıntıda olduğunu düşünüp yardımseverlikle yaklaşıyorlar olaya mesele bundan ibaret.. -TzcN
