Günün Şiiri

Çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi
İlk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim
Uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor
Ve korkularla yine sana doğru koşuyorum
Hep aynı soru düşüncemde “ya severse”
O zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni
İlk defa yenileceğimi anlıyorum
Karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların, ellerin bunu söylüyor bana
Seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum
Önceleri hiç bilmediğim adını, şimdi binlerce defa tekrarlıyor dudaklarım
Gün oluyor bir tabloyu seyredercesine mutlu heyecanlarla doluyorum karşında
Gün oluyor eski bir yunan heykelin ölümsüz güzelliğiyle büyülüyorsun beni
Gözlerin gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor
Beni sevmediğin sevmeyeceğin
O zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin
İnsan nasıl gökyüzüne baktığı zaman
Bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa
Güzelliğinde bana aynı şeyleri düşündürüyor
Gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle
Dudaklarında çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde
Nereye gitsen kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin
Sonra kendine has kokun, kokuların en çıldırtıcısı, en tahrik edicisi
Ve gözlerin…
Esmer bir akşamüstünün serin hüznünü getiren gözlerin
Görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor
Uzaklaştıkça yaklaşıyor uzak
İşin en kötüsü yaklaştıkça da uzaklaşmaktan korkuyorum
Belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim
Ne sana nede senden başkasına…
Düşün ki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum
Sanki söylediğim anda her şey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluver ilecekmiş gibi geliyor
Bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin
Bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor fakat anlatamıyorum
Galiba asıl korku sevmek değil onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu
Küçük aldanmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor
Düştüğümüz bir çıkmazda bir teselli arıyoruz kendimize
Belki de aynı korkular içindeyiz seninle, bir birimizden haberimiz yok
Sevmek…
Seni alabildiğine sevmek…
Hiçbir şeyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek
Tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere
Orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile
Seninle sensiz olamamak…
Sonrada sensiz edemediğimi, edemeyeceğimi söyleyememek sana
Susmak…
Susmak…
Korkudan ölünceye kadar…

Ceyhun Yılmaz'ın ağzından , Ümit Yaşar Oğuzcan'ın mükemmel şiiri ; Çaresizlik..

​

Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme.
Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme.

Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı?
Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme.

Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru.
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.

Ey ay, felek harab olmuş, altüst olmuş senin için...
Bizi öyle harab, öyle altüst ediyorsun, etme.

Ey, makamı var ve yokun üzerinde olan kişi,
Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun, etme.

Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan.
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.

Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan.
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme.

Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer;
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme.

Ey, cennetin cehennemin elinde oldugu kişi,
Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun, etme.

Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize,
O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun, etme.

Bizi sevindiriyorsun, huzurumuz kaçar öyle.
Huzurumu bozuyorsun, sen mahvediyorsun, etme.

Harama bulaşan gözüm, güzelliğinin hırsızı.
Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun, etme.

İsyan et ey arkadaşım, söz söyleyecek an değil.
Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun, etme !!!

Mevlana Celaleddin Rumi - Etme


​

Sana uzak kentlerden birinde
zamanın bir yerinde
seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi
onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi
insan hergün anımsar mı aynı gözleri..

seni seviyordum ve senin haberin yoktu..
saçlarını izliyordum uzaktan
kulağının arkasına düşüşü ve burnun!
herkesten başkaydı işte..
güldüğün zaman yukarıya bakardın..
yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı.
ne güzeldiler!
sen bilmiyordun.. ben seni seviyordum...
kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler.
duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu.
geri dönüyordu çoğalarak.
senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi..
herşeyi erteleyişim oluyordun.
kalp ağrısı oluyordun.
birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.
mevsimler değişiyor ve büyüyorduk.
dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyor
ve bazen, tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk..
cesurduk!
ufuk çizgisi maviydi, günbatımı hep turuncu
ve kırmızıydı bütün karanfiller!

ben seni seviyordum.. sen bilmiyordun..
sevinçlerim oluyordun ara sıra..
sen hiç bilmiyordun.

sonra herhangi biri oldun.
bütün sevinçlerim bittikten sonra.
yağmurlar yağdı serin haziran akşamları.
derken birgün uzaktan gördüm seni.
saçların bana inat başın herşeye meydan okuyarak
işte yine aynı!
kalbimi acıttın.. her zamanki gibi..
değiştik sanıyordum. ve sen yine bilmiyordun..

şimdi bunları anlatsa sana birileri,
kimbilir..
yada boşver
bilme en iyisi...


​

Ben sana sevmenin ne demek olduğunu öğrettim sende bana
SENİ SEVMENİN NE KADAR YANLIŞ OLDUĞUNU
Şimdi sırada gitmek var.
Yüreğimde kalan emanet sevgini vererek çıkacağım hayatından.
Ve nasıl girdiysem yalan gözlerine öylece akıp gideceğim.
Bir kaç damla gözyaşıyla birlikte yanaklarından süzülüp dudaklarında son bulacağım.
Hani herşeyin başladığı yerde.
Hani Herşeyin Başladığı Yerde
Şimdi sırada susmak var.
Şiir bitince başlayacak sessizliğim.
Duymayacaksın bir daha “seni seviyorum” sözünü benden.
Bir başkasının söylediği en güzel söz bile titretemez yüreğini bundan sonra.
Ve hiçbir şeyin değerini kavrayamaz benliğin ben sustukça.
Suskunluğum saklıdır.
İhanetinin suçlusu olan “dilinde” hani bana herşeyim dediğin yani yalanlarınla yaraladığın yerde.
Şimdi sırada gülmek var…
Gözyaşıyla geçen yıllara inat gülmek.
Yağmurlarla yarışmaktan vazgeçmek.
Ama ben sende unuttum gülüşümü.
Girişinde parkı olan şehirlerde kaldı tüm sevinçlerim.
Çokça aşk.. özlem… isyanlar ve gözyaşı. İşte sana gençliğim.
Oysa ki herşey güzeldi bir zaman.
ADAM GİBİ AĞLAMAK BİLE KOYMUYORDU. BUGÜNKÜ SAHTE GÜLÜŞLER KADAR
Şimdi sırada isyan var.
“Sonsuza dek ” diyen dillere aşkın gücüyle aşılan yollara.
Kollarımda beklerken ellerde gördüğüm sahte yüreklere.
Ve bana hatırla diye bıraktığın geceler..
İsyan nerde başlar bilir misin sen?
Sevgiyle çarpan kalbin ihanetle durduğu yerde.
Şimdi sırada maziyi gömmek var.
Sonu hüsranla biten seneleri.
Hepsi seninle yaşanmıştı.
Mevsimlerin bir tadı vardı eskiden.
Seni bana sevdiren yüzündeki imkansızlıktı.
MUTLULUK MU? UZUN ZAMANDIR UĞRAMADI…
Çünkü o uzakta ki bir şehrin tozlu kaldımlarında kaldı.
Şimdi sırada özlemek var.
Huzurla geçen yılları.
YALANSIZDOLANSIZ TÜM SAFLIĞIMLA KOLLARINDA UYANMAK İSTEDİĞİM SABAHLARI.
Geceleri uyurken hayalimde duran sıcaklığı özlemek.
O sıcaklık şimdi resimlerin hatırlattığı anılarda saklı.
Şimdi sırada UNUTMAK var.
Yaşanan ya da yaşanmayan güzel günleri.
Büyüsü bozuldu bu sevdanın.
En iyisi kurutmak hayalleri ve bir daha kurmamak düşünmemek geçmişi.
Ve sürdürmemek yalan yüreğimde yarattığım hiçbir geleneği. Bir güzelliktin uzun zaman önce yüreğimde yer eden.
Şimdilerde ise çirkin ruhunla birlikte kaybolup giden.
Şimdi sırada teşekkür var.
“Sevgili olmayı ” başardığın zamanlarda yaşattığın mutluluk için.
PINARLARIMI KURUTUP BAŞKASINA AĞLAMAMI ENGELLEDİĞİN İÇİN.
Benliğinde yer eden anıları benimle yaşamayı tercih ettiğin için.
Ve en önemlisi bir dilim ekmeği ikiye böldüğün için.
Aslında o kadar çok teşşekür borçluyum ki.
Hani Herşeyin Başladığı Yerde
Mesela derslere sarhoş girişim!
Hiçbir şiirimi istediğim gibi bitiremeyişim!
Acıları yüreğime kazıyıp mutluluğumu gölgeleyişin!
Çok sevdiğim şarkı sözleriları unutuşum.
Hepsi senin eserin teşekkürler sevgilim.
Kalabalıklar ortasında yalnızlığı tattırdın.
BAKAMAZ OLDUM UĞRUNA KIRDIĞIM DOSTLARIN YÜZÜNE.
Açamıyorum odamın penceresini güneşe olan utancımdan!
O çok sevdiğim rüzgar benden uzak esiyor şimdi.
Sonbahar da küstü.
Yapraklar öyle güzel sararmıyor.
Oysa tek sırdaşımdı seni bana sevdiren KASIM yağmuru.
Gençliğimi çöpe attım sayende ve yıktın beni ayakta tutan umudu.
TEŞEKKÜRLER SEVGİLİM SON KEZ TEŞEKKÜRLER…….


​

Hiçbir vakit tam karanlık değil gece
Kendimde denemişim ben
Kulak ver dinle
Her acının sonunda
Açık bir pencere vardır.
Aydınlık bir pencere
Hayal edilecek bir şey vardır
Yerine getirilecek istek
Doyurulacak açlık
Cömert bir yürek
Uzanmış açık bir el
Canlı canlı bakan gözler vardır
Bir yaşam vardır yaşam
Bölüşülmeye hazır.

Paul Eluard​