‘Nokta’ kadar...

Prof. Üstün Ergüder’le ayaküstü laflarken yanımıza ince yapılı, 60’ın üzerinde yaşlarda görünen bir Amerikalı yanaştı.

Harvard Üniversitesi’nde profesörmüş.

Biz de kendimizi tanıttık.

İlerleyen dakikalarda kendimizi bu yüzyılın sonlarına götüren “ürpertici” açıklamalarda şöyle bulundu.
....................


Dünyanın ısınması sorununda geç kaldık.

Zamanında önlemler alamadık.

Kutuplardaki buzlar ısınma nedeniyle öngörülenden çok daha hızlı eriyor.

Okyanuslar yükselecek.

O kadar ki...

Çocuklarınız 50’li yaşlarına geldiklerinde yerkürenin önemli şehirleri sular altında kalacak.

Mesela New York...

Miami, Meksika Körfezi kentleri kesin...

.....................

Harvard’lı profesör “küresel ısınmadan, kutuplardaki buzların hızla erimekte olduğundan” söz ederken, onu dinleyen biz -adeta- buz kestik.

Söyledikleri korkunçtu.

İstanbul’u sordum...

“Kısmen” cevabını aldım.

Çünkü özellikle Avrupa yakasında yerleşme yerleri deniz seviyesinden hayli yüksek.

Kentin deniz seviyesindeki düzlükleri tehdit altında.

Yapacak bir şey yok.

Üstün Ergüder şakaya vurdu:

“O halde ben New York’a gideyim. Yaşarken son kez görmüş olayım!..”
......................

Bilimsel çalışmalar dünyamızın, bu güzelim mavi kürenin en fazla 5 milyar nüfusa yetecek kaynaklara sahip olduğunu gösteriyor.

Fakat...

5 milyar çoktan geçildi.

10 milyara doğru gidiyor dünya nüfusu.

Kaynakları oburca ve arsızca tüketmekteyiz.

Ve...

İnsanlığın büyük bölümünü aç, yoksul bırakarak gayri adil bölüşmeyle.

Suları bitiriyoruz, havayı kirletiyoruz.

Yemyeşil tarlaya çöken çekirge bulutu gibiyiz.

.......................

Oysa...

Dinlediklerimizle çelişen bir gündem için oradaydık.

Aydın Doğan Vakfı’nın “Güçlü Kızlar, Güçlü Yarınlar” temasıyla düzenlediği uluslararası etkinlik yemeğinin konuklarıydık.

Vakıf UNFPA, UNICEF ve UN Women’ın ortaklığında BM “Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Grubu” danışmanlığında konferans boyunca daha güzel ve yaşanabilir bir dünya için kız çocuklarını konuşacak ve tartışacaktı.

İçimize umudun bir ışık huzmesini gene de dolduruyor.

Ama...

Yüzyılın sonundan bugünlerin savaşlarına, kavgalarına, din ve mezhep savaşlarına, süper büyüklerin kuklalarıyla oynattığı Ortadoğu’nun kanlı dramlarına bakıldığında daha anlamsız daha sığ ve hepimizi tükenişe götürecek körlük olarak görünmekte.

“Mavi” gezegenimizi kurtaracak, gelecek nesillere mutlulukla yaşanabilir bir dünya bırakmak için çaba gösterecekken, zamanın sonsuzluğunda bir nokta kadar bile yeri olmayan hırslar uğruna boğuşuyoruz.