Merhaba dost yalnızlığım;


Hoşgeldin sefalar getirdin gönül evime.
Buyur geç her zamanki yerine
sana yüreğimin sıcaklığını almış bir fincan kahve ikram edeyim.
İçine şeker yerine dostluğumu
süt yerine sohbetimi koyayım.


Neler gördük seninle neler yaşadık yalnızlığım!
İhanet hırkasını sırtına geçirmiş ne "dost" yüzleri tanıdık.
Bilmedik bilemedik yalnızlığım bunu bize öğretmediler.
Duygu simsarlarının elinde saf duygularımızın
üç-beş kuruşa satıldığına şahit olmadık mı?
Yüreğimizden her vuruluşumuzda her kanayışımızda
insana duyduğumuz sevgiye sarılmadık mı?
Dönüp dönüpte yaramızı kendimiz sarmadık mı?
İnsanların ikinci yüzlerini sonradan öğrenedik mi acıyla hüzünle..


Ahh yalnızlığım!
Bilmedik bilemedik bize bunu öğretmediler.
Yüzümüze vuran yalancı bir güneşe açmadık mı
gönlümüzün tüm çiçeklerini.
Oysa bilemedik yalnızlığım her yalancı baharın ardından
zemheri bir ayazın geleceğini. Kaç kere vurulduk
kaç kere ayaza vurduk üşüdük titredik ne boralara ne fırtınalara verdik yüreğimizi.
Kanadık incindik bin acı sözle
Bilmedik bilemedik..

Bunları bize öğretmediler yalnızlığım.
Bunca şeye rağmen gönlümüzdeki filizleri hep Canlı tuttuk
saldık köklerini filizlerimizin Toprak anaya.
belki şu an zayıf ve cılız ama direniyor.
Biliyorum bir Gün o da güçlenecek..
Tıpkı yüreğimizdeki küçük masum kız gibi gözleri ufukta hep ileriye ve umuda yürüyecek...​