Kopuk uçurtma. .

Yağmura ıslatıp, çamurdan sakınırken avucumuzu
habersiz mi koparacaktı uçurtmamızı rüzgar.
Çisil çisil kaybolan bir şehrin,
karanlığa dökülen tanelerine mi açılacaktı pencerem. .
İlk defa camdan bakan bir çocuğun,
gözleri olmaktı oysa seninle yan yana durmak.
Karmakarışık olan duyguların arasında,
söyleyeceklerimi ellerinden toplamak.
Birazcık su versen kurtaracaktın belki bizi,
kuruttuğu çiçekleri, astığı duvarlarda unutan sevgilim.
Şimdi seni kaybediş çığlıklarını,
odasında tek başına sessizliğe nasıl duyurabilirim.
Kimden öğrenirim bilmiyorum gidişinin devamını.
Ayrılığın iki ayrı noktasında tutup,
yalnızlığın ilk söylenen notalarına,
karalayabilir mi sence hasreti zaman. . .​