Sevmekten utanır mı hiç insan ?

Bir otobüsün camına yasayıp başımı, seni düşündüm bugün.
Yüzümdeki o aptal tebessümü ben hariç herkes görebiliyordu.
Ellerini hissettim ansızın yanağımda.
İçim ürperdi.
Ellerime baktım, telefon ve kitaplarım işgal etmişti.
Ellerin yoktu, yani.
Sende yoktun.

Hiçbir zaman diliminde olmamıştın zaten.​

O aptal tebessümün yerini, gözyaşlarım esir aldı sonra.
Yine herkes bana bakıyordu, farkındaydım.
..ama bakmadım hiçbir surete.
Çünkü gözlerin yoktu.
O zaman, gerekte yoktu.

O "Niye ağlıyorsun ?" sorun da ilişmedi kulaklarıma.
Bir şarkının notasında sallandırmak istedim kendimi sadece.​

Parmak uçlarımla silip gözyaşlarımı,
Şarkıyı değiştirdiğimde,
"Alıştın sen kızım onsuzluğa" dedim kendime.
"Yakmıyor aslında artık canını yokluğu" diye de ekledim.
İçimdeki tüm seslere inat sessizliğe gömdükçe sesimi,
Gömemedim senli günleri içimin derinlerine.​

Sonra..
Cama yansıyan suretimle gözgöze geldim.
Utandım kendimden.
Ellerime damlayan gözyaşlarımdan utandım.
Dudak kıvrımıma yerleşen acıdan utandım.
Utandım anlıyor musun ?​

Dudakların dudaklarıma değdiği için değil.
Elimi sımsıkı tuttuğun için de değil.
Kıskandığın için..
Onun için, hiç değil.

Sevdiğim için utandım, anlıyor musun ?​

Sevmekten utanır mı hiç insan ?
Utandım işte.
Utandım.
...​

Giderken, çok sessiz gitmiştin.
Mahşetlere düşsün istememiştin ayak izlerin.
Kimse duysun istememiştin, beni böyle mahvettiğini.
Kimsenin haberi olsun istememiştin, seni bu kadar çok sevdiğimden.
..ama üzgünüm !​

Herkes biliyor artık ayrıldığımızı.
Herkes biliyor gittiğini.
Herkes biliyor, seni ne kadar çok sevdiğimi.
..ve herkes biliyor artık, bir gençliğin katili olmayı seçtiğini !