Ütopyalar Güzeldir

Icimde anlamlandıramadıgım belki de anlamlandırmak istemedigim bir huzursuzluk var midemi bulandıran. Cünkü huzursuz oldugumda hep midem bulanır. Güvenin yere düsen bir bardakmıscasına kırılması ve parcalara ayrılması. Agır cekimde. Sonra o parçalar bir bir icime batıyor. Neden diyorum sonra. Neden izin veriyorsun bu kadar acıtması gerekmiyor. Geride bırak. Biz mi biseylerden vazgecemiyoruz yada vazgecmek istemiyoruz bilmiyorum. ”Bilmiyorum” kelimelerin icinde hislerimi en iyi anlatan kelime. Bilmiyorum ve bilmek de istemiyorum. Beynimin icinde bir savas var adeta. Bir düsünce ve o düsünceyi kovmaya çalısan bir sürü baska düsünce. Ama o hepsini bastırıyor. Gözlerimi kapatıyorum sonra. Gözümün önüne tek birsey geliyor. Basa sarıyoruz midem tekrar bulanıyor. Tekrar düsünüyorum. Neden izin veriyorum neden bunun diger düsüncelerimin önüne gecmesini engelleyemiyorum diye. Hicbir seye yaramıyor.

Hic yarayamıyor.​