Gözlerini usulca yumduğun yastık bu mu sevgilim?
Bu örtüyle mi ısındın geceleri?
Saatlerce bu yatakta mı dillendirdin hayallerimizi?
Ben seni çok özledim...
Seni, sesini, geceleri dinlediğim hikayelerini,
İçtiğin sigaralar rahatsız ettiğinde öksürmelerini;buna sinirlenmeyi,
işlerden yorgun düşen sesini,
içten gülüşlerini,
kalpten gelen en güzel sözlerini...
Ben seni çok özledim...

İznin olmadan dokundum yastığına, yatağına...
Ama unutma sen de izin almadın; dokunurken duygularıma!

Ve parmaklarım dolaştı yatağında...
Uyuduğun yastıkta...
Saçlarının, kokunun, teninin, terinin;
Rüyalarının, hayallerinin değdiği yatakta dolaştı parmaklarım...
Biraz korkarak, usulca...

Çok zordu, çok yordu beni; yeniden hissedebilmek seni...
Oysa nasıl güzeldi...
Daha önce hissettiğim hiçbir şey gibi değildi.
Hiçbir şey sen gibi değildi.
Eşi benzeri yine sen'di, sendeydi...

Umutsuzluğa karışmış acı bir sevgi benim sana duyduğum şey şimdi...
Gözlerimi yakan yalan tebessümlerim var şimdi benim:
Hatrımı soranlara göstermek için yüzümün bir kenarında sakladığım;
Yalan, iğreti, eğreti...
Benim ağız dolusu yalanlarım var şimdi...
İyiyim. Gözüme toz kaçtı. Elime iğne battı. Aklım izlediğim filmde kaldı.
Hangisi gelirse dilime söylüyorum, herkese...
Dilime hep sen geliyosun;
Susuyorum.
Çok Özlüyorum.
Çok Ölüyorum.
Yalan yok ben seni çok seviyorum...

Neslihan Arviş