Bir gecenin bilinen en yorgun saatlerinde çakıştı ''yalın'' ve ''sıradan''ın yolları;akrepte çok yorgundu,yelkovan da.Hani itiraf edecek zamanları olmadı belki ama,aslında onlarda yorgundu.Zaten ilk ve son karşılaşmaları oldu bu;yaşayamadılar yeni tomurcaklanmış saatlerin çiçek açan zamanlarını.Ya da en sarı dakikalar da çakışmadı yolları...Sanırım pişman da olmadılar...
Kimin kadın,kimin erkek olduğu önemli değildi bu hikayede;zaten kendileri koydu isimlerini ilerleyen dakikalarda.Belki pijamalar,belki shortlarla gelmişlerdi buluşma yerine,kimsenin umurumda değildi zaten kimin ne renk giydiği;nasıl olsa 15 sene geçtikten sonra,biri dönüp diğerine;''ne vardı benim üzerimde ilk tanıştığımız gün?'' diye soramayacaktı.Birinin elinde bir çay bardağı,birinin elinde kahve fincanı vardı;kimse kimseye ''ne içersin'' diye bile soramadı.
Zor geçmedi ilk dakikalar,ya da hiç tükenmedi kelimeler.Sessizliğin sessiz ağırlığına teslim olmadı onlar,çünkü zaten yoktu sesler.Kelimelerin zaman zaman insanın ciğerini yakan ağır kokusunu çekmedi onlar içine;çünkü yoktu kokular.Egoların mimiklerde bıraktığı alaycı ve küstah tavırlar iğnelerini saplamadı bakışların içine;çünkü yoktu gözler.En yalancı hayalet dokunuşlarla ürpermedi bedenler;çünkü yoktu dokunuşlar...
Gecenin karanlığında -ama acemi,ama ustaca-basarken parmaklar klavyenin tuşlarına,ardında bıraktığı rutin sesler vardı kulaklarda.Noktalar,virgüller,ünlemler...Zaman zaman ürkek soru işaretleri takıldı telaştan eksik yazılan kelimelerin peşine.Çok şirin bir gülümseme eklendi nokta yerine ara ara ikisinin de kullandığı mavi renkli ''comic sans'' yazı tipinin hemen dibine.Hani eksiyle çıkınca insan yola,artı bir bile inanılmaz mutlu eder ya;işte ''eksi'' havuzunda yüzen biriyle,''artı'' trampleninde zıplayan birinin kuşbakışı buluşmasıydı bu hayatta.Beklentisiz beklentiler içinde baştan sona öylesine bir tarandı yaşamlar...Kurulabilecek en doğru cümlelerle,en vurucu cümleler arandı hayata dair.
Yakındı yaşları ''yalın'' ve ''sıradan''ın ve yakındı yaşadıkları.Çıplaktı kelimeleri;giydirmediler...Havadaydı öyküleri;indirmediler.Görmeden kaşını gözünü,ya da bilmeden işini gücünü,kurulan cümlelerin peşinde tükettiler geceyi.Çok şey biliyordu aslında ama ''yalın''dı adı işte,benzerlerinden çok farklıydı ama''sıradan''ım diye tutturmuştu işte.''Bütün öykülerde aynı şeyi anlatır aslında'' önermesini çürütürcesine.''ben çok farklıyım'' çığlıkları atıyorlardı.Ama....Göz görmek istediği kadarını gördü,beyin almak istediği kadarını algıladı.Tadı tuzu yerinde bir sohbetti;çeşni tabletleri yerine gerçek etsuları,dalından kopartılmış baharatlarla lezzetlendirilmiş,sıfıra yakın sunum hatasıyla sözümona sade hazırlanmış bir masada,öylesine bir yemekti işte onların yedikleri...
Aynı saatlerde, aynı yağmurlar yağdı ayrı şehirlerde.Farklıydı motor sesleri, ama lastikler aynı sesi çıkartarak geçti yerde biriken suların üzerinden;duydular...Aynı yıllarda aynı şeyi yaşamış olmanın biryerlerinde bıraktığı ince sızıyı,aynı kanalda çalan şarkının kulaklara dolmasıyla aynı anda yaşadılar;acıdılar...
Dakikalar devirdi saatleri;gece sabaha döndü.Günün ağırmasına 3-5 çeyrek eksikti,esneme seslerini duyarken kulaklar,kapanış kelimeleri ekranda belirdi.Günübirlik bir vedaydı sunulan aslında,topu topu ne kadar uzun olabilirdi ki?Yatılacak,kalkılacak,sonra açılacak bilgisayar,sağ alt köşede bir ışık belirecek üzerinde adı yazacak...Altı üstü bu kadar sürecek bir veda...Ama o saniyelerde birden bire ''yetinememek''ler girdi devreye,haksız bir telaş içinde sesler,sözler,kokular çullandı kelimelerin üzerine.''Dur,ne olur boğma kelimeleri,bir virgül atalım'' diyemeden,hani anlamadan neyin ne olduğunu,anlayamadan ,birden bire ayrıldı yolları.Olması gereken bu muydu?Kimse soramadı bu soruyu birbirine...
Sonra mı?
Loglar kaldı ''yalın'' ve ''sıradan'' dan geride...Ha birde, part 2,3,4,5,i tamamlanamayan ve sonu gerçekten çok merak edilen yarım bir hikaye...
Kimin kadın,kimin erkek olduğu önemli değildi bu hikayede;zaten kendileri koydu isimlerini ilerleyen dakikalarda.Belki pijamalar,belki shortlarla gelmişlerdi buluşma yerine,kimsenin umurumda değildi zaten kimin ne renk giydiği;nasıl olsa 15 sene geçtikten sonra,biri dönüp diğerine;''ne vardı benim üzerimde ilk tanıştığımız gün?'' diye soramayacaktı.Birinin elinde bir çay bardağı,birinin elinde kahve fincanı vardı;kimse kimseye ''ne içersin'' diye bile soramadı.
Zor geçmedi ilk dakikalar,ya da hiç tükenmedi kelimeler.Sessizliğin sessiz ağırlığına teslim olmadı onlar,çünkü zaten yoktu sesler.Kelimelerin zaman zaman insanın ciğerini yakan ağır kokusunu çekmedi onlar içine;çünkü yoktu kokular.Egoların mimiklerde bıraktığı alaycı ve küstah tavırlar iğnelerini saplamadı bakışların içine;çünkü yoktu gözler.En yalancı hayalet dokunuşlarla ürpermedi bedenler;çünkü yoktu dokunuşlar...
Gecenin karanlığında -ama acemi,ama ustaca-basarken parmaklar klavyenin tuşlarına,ardında bıraktığı rutin sesler vardı kulaklarda.Noktalar,virgüller,ünlemler...Zaman zaman ürkek soru işaretleri takıldı telaştan eksik yazılan kelimelerin peşine.Çok şirin bir gülümseme eklendi nokta yerine ara ara ikisinin de kullandığı mavi renkli ''comic sans'' yazı tipinin hemen dibine.Hani eksiyle çıkınca insan yola,artı bir bile inanılmaz mutlu eder ya;işte ''eksi'' havuzunda yüzen biriyle,''artı'' trampleninde zıplayan birinin kuşbakışı buluşmasıydı bu hayatta.Beklentisiz beklentiler içinde baştan sona öylesine bir tarandı yaşamlar...Kurulabilecek en doğru cümlelerle,en vurucu cümleler arandı hayata dair.
Yakındı yaşları ''yalın'' ve ''sıradan''ın ve yakındı yaşadıkları.Çıplaktı kelimeleri;giydirmediler...Havadaydı öyküleri;indirmediler.Görmeden kaşını gözünü,ya da bilmeden işini gücünü,kurulan cümlelerin peşinde tükettiler geceyi.Çok şey biliyordu aslında ama ''yalın''dı adı işte,benzerlerinden çok farklıydı ama''sıradan''ım diye tutturmuştu işte.''Bütün öykülerde aynı şeyi anlatır aslında'' önermesini çürütürcesine.''ben çok farklıyım'' çığlıkları atıyorlardı.Ama....Göz görmek istediği kadarını gördü,beyin almak istediği kadarını algıladı.Tadı tuzu yerinde bir sohbetti;çeşni tabletleri yerine gerçek etsuları,dalından kopartılmış baharatlarla lezzetlendirilmiş,sıfıra yakın sunum hatasıyla sözümona sade hazırlanmış bir masada,öylesine bir yemekti işte onların yedikleri...
Aynı saatlerde, aynı yağmurlar yağdı ayrı şehirlerde.Farklıydı motor sesleri, ama lastikler aynı sesi çıkartarak geçti yerde biriken suların üzerinden;duydular...Aynı yıllarda aynı şeyi yaşamış olmanın biryerlerinde bıraktığı ince sızıyı,aynı kanalda çalan şarkının kulaklara dolmasıyla aynı anda yaşadılar;acıdılar...
Dakikalar devirdi saatleri;gece sabaha döndü.Günün ağırmasına 3-5 çeyrek eksikti,esneme seslerini duyarken kulaklar,kapanış kelimeleri ekranda belirdi.Günübirlik bir vedaydı sunulan aslında,topu topu ne kadar uzun olabilirdi ki?Yatılacak,kalkılacak,sonra açılacak bilgisayar,sağ alt köşede bir ışık belirecek üzerinde adı yazacak...Altı üstü bu kadar sürecek bir veda...Ama o saniyelerde birden bire ''yetinememek''ler girdi devreye,haksız bir telaş içinde sesler,sözler,kokular çullandı kelimelerin üzerine.''Dur,ne olur boğma kelimeleri,bir virgül atalım'' diyemeden,hani anlamadan neyin ne olduğunu,anlayamadan ,birden bire ayrıldı yolları.Olması gereken bu muydu?Kimse soramadı bu soruyu birbirine...
Sonra mı?
Loglar kaldı ''yalın'' ve ''sıradan'' dan geride...Ha birde, part 2,3,4,5,i tamamlanamayan ve sonu gerçekten çok merak edilen yarım bir hikaye...