“Helal etmiyorum uyuyamadığım geceleri. Annen ayaklarıyla üzerinde tepinse, göremezsin sen cenneti.”​

Kendime gelene kadar, sendeyim.​

Yazmak bile gelmiyorsa artık içimden daha ne yapabilirim ki? Gidebilirim en fazla. Yolumun yettiği kadar, sona kadar. Kelimelerle ağlayabilen bir insan yazmayı bırakırsa neler olabileceğini kestirebiliyor mu aklın? Bilinçaltımdakilerdensin, acıdan başka tek bir hissim yok. Sanırım artık sen de yoksun. Var mısın? Karnına yumruklar iniyor, boğazındaki düğüm, gözlerindeki kuruluk.. Aynadaki yansımanın ben olmadığıma eminim. Şu dakika, hepiniz uyurken bir kez daha yaşıyorum ben. Belki son defa. Düşünememekten başka elim kolum bağlı, susuyorum. Durdum, ve ben bugün de ölmediysem. Bir daha hiç ölmem.​

"Hem yarabandım.Hem yaram…"​

Bundan sonra sanki ellerimiz kavuşsa bile kalplerimiz ayrı.​

Sadece sigara içerken nefes aldığını hisseden bir insana bir şey yapamazsın.​

“Morarmış gözlerim kalsın aklında,
Ben ise ceketimin sol cebinde taşıyacağım yaşayamadığımı..
Ve ölemediğimi.
Ve arasında kaldığımı tanrı ile dünyanın.
Bir de kahrolası güzelliğini…
Seni sevdiğimi,
Beni sevmediğini,
Beni sevmiyorken bile çirkinleşmediğini yüzünün,
Yüzünün çicek duruluğunu..

Tekrar karşılaşma ihtimalini kazıyacağım bileklerime;
Keskin, sivri, ucuz bir jiletle.
Beni unutman için yalvarıyorum şimdilik her gece,
Eğer unutursan, tekrar tanışabiliriz diye.”​

Yoksun.
Kanatlarım kanıyor.
Öpmüyorsun,
geçmiyor.​

Gitmeliydim.
Yanaklarına yağmur yağmıştı, gidemedim.
Gitmeliydin.
Yanaklarıma yağmurlar yağdı, gidebildin.
Bulutlar eksik olmadı yüzümden, gelmedin.
Gökyüzünden düşen her damla ilk önce benim gözlerimden aktı, yanaklarımdan geçti, kalbime döküldü.
Bilmiyorsun.​

İnsan seni sevince meslek sahibi oluyor. Şair oluyor mesela.​

Uyandım, gelmemişsin.

Uyandım, nefes borumda yumru.

Uyandım, kaburgalarımda ağrı.

Uyandım, kalbimde sızı.

Uyanmış olmam hala kabusun içinde olmadığım anlamına gelmiyordu.

Uyandım, ağladım.

Uyandım, sigara yaktım.

Uyandım, hep seni düşündüm.

Seni ve gidişini, yok oluşunu.

Ben uyandım ve ağlaya ağlaya uyuya kaldım, tekrar.​

Çünkü ben seninle kahvaltı ettiğimde sadece karnım değil, gönlüm de doyardı.​

“Unutma Lola. Hiçbir acı bâki değildir. Üflersin geçer. Bazılarına biraz daha çok üflemen gerekir, hepsi bu.”​

Ankaranın bile sokakları denize çıkar ama bundan sonra senin sokakların bana çıkmaz.​